Wat een uitersten!
Blijf op de hoogte en volg Marieke
26 Juli 2012 | Burundi, Bujumbura
“Is er een mogelijkheid dat ik je e-mail adres kan krijgen zodat ik meer uit kan vinden over de situatie van jouw land?” Een jongeman was naast me komen zitten in de bus. Eerst was er geen plek naast me, maar zodra anderen uitgestapt waren zag hij zijn kans schoon. “Nee, dat is niet mogelijk.” Hij liet zich niet zomaar afschepen en kwam met een heel arsenaal. “Zou het mogelijk zijn dat jij me uitnodigt in je huis?” Haha, grapjas! Zijn vragen wekte irritaties op, maar stiekem moest ik ook wel lachen. Ik vroeg of hij nog andere onderwerpen wist om over te praten, daar het altijd over ’n huwelijkspartner gaat, over mijn land en natuurlijk geld. Hij weerlegde dat hij nog niet over geld was begonnen, maar verder viel hij stil en gelukkig moesten Denies en ik al snel uitstappen. Pffff!
We waren naar het Blue Bay resort geweest, ruim een uur rijden (met een gammel busje) vanuit de hoofdstad Bujumbura. Het was heerlijk geweest; lekker bakken in de zon, heerlijk eten, verse vruchtensappies, wandeling over het strand langs het helderblauwe water van het Tanganyika meer en ’s avonds lang kletsen bij het kampvuur onder een schitterende sterrenhemel.
Die twee dagen waren heerlijk geweest, maar toen moesten we hier weer aan de slag. Ik probeer mijn eerste bezoeker in Burundi al het goede te laten zien, maar ook zoveel mogelijk het dagelijkse leven voor de juiste indrukken. Het zomervakantieprogramma is al even aan de gang, wat voor mij inhoudt; wandelingen naar de dierentuin, met de kinderen naar het strand en het zwembad en gewoon dagelijkse gezelligheid. Dat klinkt allemaal leuk, en dat is het ook, maar er is natuurlijk ook werk aan de winkel als je steeds in groepen van zo’n tien kinderen op stap gaat.
Eergisteren heb ik mijn 31ste verjaardag gevierd. ’s Ochtends verraste Denies me met slingers, een grote taart en ’n duur kado van mijn lieve vrienden uit Sliedrecht; een e-reader! Volgens de traditie hier mag je de persoon die jarig is nat gooien, dus je begrijpt dat de kinderen deze mogelijkheid niet aan zich voorbij hebben laten gaan. ’s Avonds zijn Denies en ik uit eten gegaan in mijn favoriete Indiase restaurant. Dat was ’n mooie dag!
Maar gisteren, dat was een heel pittige dag. Ik heb gehuild. Vorige keer schreef ik over Cuppy, de kleine kat die aan mijn zorg was toevertrouwd. Dat hij een behandeling kreeg voor zijn heup, die of uit de kom was of gebroken. Helaas is dit nog een aantal malen gebeurd, als hij zich te enthousiast uitrekte of speelde. Ik wilde ‘m een kans geven op herstel en had net aan iemand gevraagd of zij op Cuppy kon passen tijdens mijn vakantie in Nederland, toen hij van het bed afsprong en zijn voorpootje brak. Er was iets goed mis met Cuppy. Nadat hij huilend bij me zat, heb ik de beslissing moeten maken om hem van zijn lijden te verlossen. En zo gingen Denies en ik in de taxi naar de dierenarts. Ik kon haast niet praten van de emoties, maar kreeg het toch uitgelegd aan de dierenartsen. Al huilend stond ik daar met Cuppy in mijn armen, terwijl zijn lijfje steeds slapper begon te worden. Na een tijdje stuurde de dierenartsen ons naar buiten voor het laatste gedeelte. Ik denk dat ze zijn keeltje dicht hebben geknepen, want ik hoorde ‘m schreeuwen. Zo zielig!
Terwijl ik dus buiten zat, werd er een meisje binnen gebracht in de armen van haar broer bleek te zijn. Ze had gapende wonden in haar kuit. Ze werd neergelegd in het gras, terwijl haar broer inlichtingen kreeg bij de dierenarts. Ik ging naast haar zitten en vroeg hoe ze heette. Noella. Ze was door een hond gebeten. De vliegen kwamen van heinde en verre om haar lastig te vallen en meteen was mijn aandacht op haar gericht. Dit bracht alles in perspectief. Met mijn beste Kirundi vroeg ik of ik kon helpen en of ze geld hadden voor het ziekenhuis. Ja, hulp was welkom en ze hadden inderdaad geen geld. Aan de straat een taxi aangehouden en naar het ziekenhuis gereden, eerst naar het gedeelte voor injecties.
Ik stuurde haar broer op pad om water te kopen en Noella hing tegen me aan, ze vertelde dat ze elf jaar oud was en dat haar ouders in een provincie twee uur hiervandaan woonden. Na lang wachten bleek dat de medicijnen in het ziekenhuis op waren, dus we moesten het maar in het ziekenhuis hiernaast proberen. Weer droeg haar broer Gabriel haar en zijn broek raakte steeds meer besmeurd met haar bloed. We arriveerden bij een soort van Eerste Hulp, waar vele anderen, vooral uitgemergelde mensen zaten en lagen te wachten. Die arme Noella zat haar pijn te verbijten, maar huilde niet. Nu stuurde ik Gabriel om iets te eten te kopen voor hem en zijn zusje. Hij kwam terug met brood, fruit en avocado’s en begon ze meteen uit te delen aan de mensen in de wachtruimte. Wat een schat van een jong! Toen Noella eindelijk bij de dokter op de tafel lag, gingen Denies en ik er vandoor, na nog wat geld achter te hebben gelaten voor de medicijnen van Noella. Dit alles was behoorlijk overweldigend voor Denies, maar ook dit is een stukje Afrika waar je je niet echt op kunt voorbereiden.
En wat een God hebben wij! We waren op het juiste moment daar om dit meisje te redden van een gigantisch ontstoken been! Ik werd geholpen met mijn verdriet, om me meteen te storten op iets waar het echt om draait; bewogenheid voor de mensen om ons heen. Je kunt niet iedereen helpen in Afrika, maar wel degene die op je pad gebracht worden!
’s Avonds vertrokken Denies en ik naar een feestje bij de Nederlandse ambassade, waar we ontzettend lekkere dingen te eten kregen. Dan bedoel ik dus haring, stroopwafel, bitterballen, kaas en ’n Indonesische maaltijd. Daar zaten we dan met de rijkere bevolking van deze aarde, dat is ook het leven in Afrika. Dat bedoelde ik dus met uitersten…
Blessings weer hiervandaan!
(Ik vind het leuk jullie reacties te lezen, dus voel je vrij om te reageren)
We waren naar het Blue Bay resort geweest, ruim een uur rijden (met een gammel busje) vanuit de hoofdstad Bujumbura. Het was heerlijk geweest; lekker bakken in de zon, heerlijk eten, verse vruchtensappies, wandeling over het strand langs het helderblauwe water van het Tanganyika meer en ’s avonds lang kletsen bij het kampvuur onder een schitterende sterrenhemel.
Die twee dagen waren heerlijk geweest, maar toen moesten we hier weer aan de slag. Ik probeer mijn eerste bezoeker in Burundi al het goede te laten zien, maar ook zoveel mogelijk het dagelijkse leven voor de juiste indrukken. Het zomervakantieprogramma is al even aan de gang, wat voor mij inhoudt; wandelingen naar de dierentuin, met de kinderen naar het strand en het zwembad en gewoon dagelijkse gezelligheid. Dat klinkt allemaal leuk, en dat is het ook, maar er is natuurlijk ook werk aan de winkel als je steeds in groepen van zo’n tien kinderen op stap gaat.
Eergisteren heb ik mijn 31ste verjaardag gevierd. ’s Ochtends verraste Denies me met slingers, een grote taart en ’n duur kado van mijn lieve vrienden uit Sliedrecht; een e-reader! Volgens de traditie hier mag je de persoon die jarig is nat gooien, dus je begrijpt dat de kinderen deze mogelijkheid niet aan zich voorbij hebben laten gaan. ’s Avonds zijn Denies en ik uit eten gegaan in mijn favoriete Indiase restaurant. Dat was ’n mooie dag!
Maar gisteren, dat was een heel pittige dag. Ik heb gehuild. Vorige keer schreef ik over Cuppy, de kleine kat die aan mijn zorg was toevertrouwd. Dat hij een behandeling kreeg voor zijn heup, die of uit de kom was of gebroken. Helaas is dit nog een aantal malen gebeurd, als hij zich te enthousiast uitrekte of speelde. Ik wilde ‘m een kans geven op herstel en had net aan iemand gevraagd of zij op Cuppy kon passen tijdens mijn vakantie in Nederland, toen hij van het bed afsprong en zijn voorpootje brak. Er was iets goed mis met Cuppy. Nadat hij huilend bij me zat, heb ik de beslissing moeten maken om hem van zijn lijden te verlossen. En zo gingen Denies en ik in de taxi naar de dierenarts. Ik kon haast niet praten van de emoties, maar kreeg het toch uitgelegd aan de dierenartsen. Al huilend stond ik daar met Cuppy in mijn armen, terwijl zijn lijfje steeds slapper begon te worden. Na een tijdje stuurde de dierenartsen ons naar buiten voor het laatste gedeelte. Ik denk dat ze zijn keeltje dicht hebben geknepen, want ik hoorde ‘m schreeuwen. Zo zielig!
Terwijl ik dus buiten zat, werd er een meisje binnen gebracht in de armen van haar broer bleek te zijn. Ze had gapende wonden in haar kuit. Ze werd neergelegd in het gras, terwijl haar broer inlichtingen kreeg bij de dierenarts. Ik ging naast haar zitten en vroeg hoe ze heette. Noella. Ze was door een hond gebeten. De vliegen kwamen van heinde en verre om haar lastig te vallen en meteen was mijn aandacht op haar gericht. Dit bracht alles in perspectief. Met mijn beste Kirundi vroeg ik of ik kon helpen en of ze geld hadden voor het ziekenhuis. Ja, hulp was welkom en ze hadden inderdaad geen geld. Aan de straat een taxi aangehouden en naar het ziekenhuis gereden, eerst naar het gedeelte voor injecties.
Ik stuurde haar broer op pad om water te kopen en Noella hing tegen me aan, ze vertelde dat ze elf jaar oud was en dat haar ouders in een provincie twee uur hiervandaan woonden. Na lang wachten bleek dat de medicijnen in het ziekenhuis op waren, dus we moesten het maar in het ziekenhuis hiernaast proberen. Weer droeg haar broer Gabriel haar en zijn broek raakte steeds meer besmeurd met haar bloed. We arriveerden bij een soort van Eerste Hulp, waar vele anderen, vooral uitgemergelde mensen zaten en lagen te wachten. Die arme Noella zat haar pijn te verbijten, maar huilde niet. Nu stuurde ik Gabriel om iets te eten te kopen voor hem en zijn zusje. Hij kwam terug met brood, fruit en avocado’s en begon ze meteen uit te delen aan de mensen in de wachtruimte. Wat een schat van een jong! Toen Noella eindelijk bij de dokter op de tafel lag, gingen Denies en ik er vandoor, na nog wat geld achter te hebben gelaten voor de medicijnen van Noella. Dit alles was behoorlijk overweldigend voor Denies, maar ook dit is een stukje Afrika waar je je niet echt op kunt voorbereiden.
En wat een God hebben wij! We waren op het juiste moment daar om dit meisje te redden van een gigantisch ontstoken been! Ik werd geholpen met mijn verdriet, om me meteen te storten op iets waar het echt om draait; bewogenheid voor de mensen om ons heen. Je kunt niet iedereen helpen in Afrika, maar wel degene die op je pad gebracht worden!
’s Avonds vertrokken Denies en ik naar een feestje bij de Nederlandse ambassade, waar we ontzettend lekkere dingen te eten kregen. Dan bedoel ik dus haring, stroopwafel, bitterballen, kaas en ’n Indonesische maaltijd. Daar zaten we dan met de rijkere bevolking van deze aarde, dat is ook het leven in Afrika. Dat bedoelde ik dus met uitersten…
Blessings weer hiervandaan!
(Ik vind het leuk jullie reacties te lezen, dus voel je vrij om te reageren)
-
26 Juli 2012 - 20:45
Maria Van Gelder:
Wow Marieke, indrukwekkend hoor.
Ik kan het me nog niet echt voorstellen, zelfs na al die jaren van verhalen die ik al via SMA te horen heb gekregen, hoe anders het daar is. Wat een tegenstellingen idd...en wat een verschil met de situatie in NL! Groot respect voor je inzet daar.
Big hug en Gods zegen, Maria -
26 Juli 2012 - 21:42
Ruth:
Hoi Marieke ( en Denies), best moeilijk om om te gaan met die tegenstellingen, lijkt me.
En inderdaad : wat een God hebben we, die de dingen in ons leven zo leidt dat het je verwondert.
Sterkte met alles.. ( en heb gerust verdriet om Cuppy...) Shalom, Ruth -
26 Juli 2012 - 21:57
Diana:
Ha lief, wow inderdaad wat een tegenstellingen zeg. Wat werden jullie mooi gebruikt en wat jammer van dat lieve poesje. Heerlijk om weer een verslag te lezen, zeker nu Den ook nog daar is. Zooo balen dat bellen niet lukte op je verjaardag !! Hoop dat het volgende week van uit nederland een keer gaat lukken...dan al bijn a niet meer de moeite trouwens, kan ik het bijna life doen.
Hé, goeie tijd nog daar met Den en de rest. Groet aan allemaal, voor mezelf heb ik nog geen bijnaam gehoord, maar ach ik ben tenslotte de enige echte moeder van good looking ;-)
XXXXXXX Diana -
26 Juli 2012 - 22:03
Marleen:
He Marieke..wat een indrukwekkende gebeurtenissen allemaal in zo korte tijd. Ups en downs inderdaad! Ik wens je, samen met Denies, nog hele goede dagen toe! Liefs Marleen -
26 Juli 2012 - 22:20
Gijs:
Geen druppel op een gloeiende plaat, maar een fontein in de woestijn. Wie één mens redt, redt de gehele mensheid. (het laatste was een vd Joodsche wijsheden). Zo zie je, dat the right (wo)m(e)an, on the right place, geen toeval is. Veel plezier van en met onzen Den toegewenst. Een dikke pakkerd van mij, te verzilveren in Nederland.
The "finished" old friend -
26 Juli 2012 - 22:21
Gijs:
ps die klerehonden ook altijd -
27 Juli 2012 - 11:44
Ina:
Tjonge... inderdaad 'uitersten'. Wat een bijzonder verhaal. Nog een paar goede dagen gewenst saampjes!
Liefs, Ina -
29 Juli 2012 - 09:52
Debbie:
De 31-jarige Mariekie in actie!! I love it! :) (nog van harte gefeliciteerd!!!).
wat een heartbreaking verhaal van Cuppy. Gelukkig heeft hij zijn laatste dagen een geweldig lief baasje gehad!
En dat meisje zal snel genezen met de bak liefde die je haar hebt gegeven. mooi hoe God werkt! You never know what to expect...
Geniet en een goede reis naar NL en nog meer genieten!
Knuffel Deb
-
29 Juli 2012 - 16:57
Sarah:
Heey Marieke,
Leuk dat je weer is een verslag hebt. Wat erg van dat meisje he??!!! Dat toch niet normaal vergleken met hier...
Was de kaas :( op die ambassade lekker?? BBLLEEHH
missyou
-x-x-x- Sarah -
29 Juli 2012 - 21:03
Anneke En Piet:
Hallo Marieke,
Nadat ik je gemaild had heb ik eens wat beter op de site van de gemeente gekeken en vond ik de link naar je blog. Leuk om vanuit het dagelijks Burundi leven kennis met je te maken.
Iemand die tot EER van haar schepper in Burundi STAAT.
God bless you (all)
Piet.
p.s.
Beste Gijs
Volgens mij moet je honden duidelijk maken dat je terug bijt, dan blijven ze wel van je af. -
30 Juli 2012 - 21:30
Elzeline:
Lieverds,
Wat kan je dan een hoop meemaken op een dag! kZat met tranen in mn ogen ondanks dat mijn relatie met katten niet al te best is;-) Echt zielig! Maar wat worden jullie weer fantastisch gebruikt voor die lieve kinders!
Mooi joh! Geniet deze week nog heerlijk met elkander en een dikke pakkerd van ons hier!
Tot het weekend mn beste!
x Elz -
02 Augustus 2012 - 20:24
Hey Lieve Nicht,:
In eerste instantie SORRY je verjaardag vergeten :( alsnog heel erg gefeliciteerd en nog heel veel jaren! Wat een indrukwekkend verhaal heb je weer geschreven. We missen je hier. Er is zoveel om te vertellen en alle verhalen van daar zijn interessant om te horen.
Binnenkort komen je ouders je bedje weer halen :)) ik hoop dat je tussen alle hectiek dan tijd heb om nog bij te kletsen!
Ik hoop tot snel!
Groetjes Ka -
08 Augustus 2012 - 10:20
Esther:
Het is zo goed om te lezen dat je hart nog steeds super mooi is! Dank u Heer!!
Ik bid nog steeds voor je en ik blijf je volgen! Ookal is Rwanda al 5 jaar geleden... een klein stukje van mijn hart is nog steeds in hartje Afrika, denk ik ;)
Liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
