Wat een uitersten!

“Is er een mogelijkheid dat ik je e-mail adres kan krijgen zodat ik meer uit kan vinden over de situatie van jouw land?” Een jongeman was naast me komen zitten in de bus. Eerst was er geen plek naast me, maar zodra anderen uitgestapt waren zag hij zijn kans schoon. “Nee, dat is niet mogelijk.” Hij liet zich niet zomaar afschepen en kwam met een heel arsenaal. “Zou het mogelijk zijn dat jij me uitnodigt in je huis?” Haha, grapjas! Zijn vragen wekte irritaties op, maar stiekem moest ik ook wel lachen. Ik vroeg of hij nog andere onderwerpen wist om over te praten, daar het altijd over ’n huwelijkspartner gaat, over mijn land en natuurlijk geld. Hij weerlegde dat hij nog niet over geld was begonnen, maar verder viel hij stil en gelukkig moesten Denies en ik al snel uitstappen. Pffff!

We waren naar het Blue Bay resort geweest, ruim een uur rijden (met een gammel busje) vanuit de hoofdstad Bujumbura. Het was heerlijk geweest; lekker bakken in de zon, heerlijk eten, verse vruchtensappies, wandeling over het strand langs het helderblauwe water van het Tanganyika meer en ’s avonds lang kletsen bij het kampvuur onder een schitterende sterrenhemel.

Die twee dagen waren heerlijk geweest, maar toen moesten we hier weer aan de slag. Ik probeer mijn eerste bezoeker in Burundi al het goede te laten zien, maar ook zoveel mogelijk het dagelijkse leven voor de juiste indrukken. Het zomervakantieprogramma is al even aan de gang, wat voor mij inhoudt; wandelingen naar de dierentuin, met de kinderen naar het strand en het zwembad en gewoon dagelijkse gezelligheid. Dat klinkt allemaal leuk, en dat is het ook, maar er is natuurlijk ook werk aan de winkel als je steeds in groepen van zo’n tien kinderen op stap gaat.

Eergisteren heb ik mijn 31ste verjaardag gevierd. ’s Ochtends verraste Denies me met slingers, een grote taart en ’n duur kado van mijn lieve vrienden uit Sliedrecht; een e-reader! Volgens de traditie hier mag je de persoon die jarig is nat gooien, dus je begrijpt dat de kinderen deze mogelijkheid niet aan zich voorbij hebben laten gaan. ’s Avonds zijn Denies en ik uit eten gegaan in mijn favoriete Indiase restaurant. Dat was ’n mooie dag!

Maar gisteren, dat was een heel pittige dag. Ik heb gehuild. Vorige keer schreef ik over Cuppy, de kleine kat die aan mijn zorg was toevertrouwd. Dat hij een behandeling kreeg voor zijn heup, die of uit de kom was of gebroken. Helaas is dit nog een aantal malen gebeurd, als hij zich te enthousiast uitrekte of speelde. Ik wilde ‘m een kans geven op herstel en had net aan iemand gevraagd of zij op Cuppy kon passen tijdens mijn vakantie in Nederland, toen hij van het bed afsprong en zijn voorpootje brak. Er was iets goed mis met Cuppy. Nadat hij huilend bij me zat, heb ik de beslissing moeten maken om hem van zijn lijden te verlossen. En zo gingen Denies en ik in de taxi naar de dierenarts. Ik kon haast niet praten van de emoties, maar kreeg het toch uitgelegd aan de dierenartsen. Al huilend stond ik daar met Cuppy in mijn armen, terwijl zijn lijfje steeds slapper begon te worden. Na een tijdje stuurde de dierenartsen ons naar buiten voor het laatste gedeelte. Ik denk dat ze zijn keeltje dicht hebben geknepen, want ik hoorde ‘m schreeuwen. Zo zielig!

Terwijl ik dus buiten zat, werd er een meisje binnen gebracht in de armen van haar broer bleek te zijn. Ze had gapende wonden in haar kuit. Ze werd neergelegd in het gras, terwijl haar broer inlichtingen kreeg bij de dierenarts. Ik ging naast haar zitten en vroeg hoe ze heette. Noella. Ze was door een hond gebeten. De vliegen kwamen van heinde en verre om haar lastig te vallen en meteen was mijn aandacht op haar gericht. Dit bracht alles in perspectief. Met mijn beste Kirundi vroeg ik of ik kon helpen en of ze geld hadden voor het ziekenhuis. Ja, hulp was welkom en ze hadden inderdaad geen geld. Aan de straat een taxi aangehouden en naar het ziekenhuis gereden, eerst naar het gedeelte voor injecties.

Ik stuurde haar broer op pad om water te kopen en Noella hing tegen me aan, ze vertelde dat ze elf jaar oud was en dat haar ouders in een provincie twee uur hiervandaan woonden. Na lang wachten bleek dat de medicijnen in het ziekenhuis op waren, dus we moesten het maar in het ziekenhuis hiernaast proberen. Weer droeg haar broer Gabriel haar en zijn broek raakte steeds meer besmeurd met haar bloed. We arriveerden bij een soort van Eerste Hulp, waar vele anderen, vooral uitgemergelde mensen zaten en lagen te wachten. Die arme Noella zat haar pijn te verbijten, maar huilde niet. Nu stuurde ik Gabriel om iets te eten te kopen voor hem en zijn zusje. Hij kwam terug met brood, fruit en avocado’s en begon ze meteen uit te delen aan de mensen in de wachtruimte. Wat een schat van een jong! Toen Noella eindelijk bij de dokter op de tafel lag, gingen Denies en ik er vandoor, na nog wat geld achter te hebben gelaten voor de medicijnen van Noella. Dit alles was behoorlijk overweldigend voor Denies, maar ook dit is een stukje Afrika waar je je niet echt op kunt voorbereiden.

En wat een God hebben wij! We waren op het juiste moment daar om dit meisje te redden van een gigantisch ontstoken been! Ik werd geholpen met mijn verdriet, om me meteen te storten op iets waar het echt om draait; bewogenheid voor de mensen om ons heen. Je kunt niet iedereen helpen in Afrika, maar wel degene die op je pad gebracht worden!

’s Avonds vertrokken Denies en ik naar een feestje bij de Nederlandse ambassade, waar we ontzettend lekkere dingen te eten kregen. Dan bedoel ik dus haring, stroopwafel, bitterballen, kaas en ’n Indonesische maaltijd. Daar zaten we dan met de rijkere bevolking van deze aarde, dat is ook het leven in Afrika. Dat bedoelde ik dus met uitersten…

Blessings weer hiervandaan!

(Ik vind het leuk jullie reacties te lezen, dus voel je vrij om te reageren)