Niet naast je (basketbal)schoenen gaan lopen!

Vrijdag 4 november

Ik kom net terug van de markt. ’t Was weer flink zweten! Niet alleen van de warmte, maar al die mensen om je heen die proberen schoenen aan je te slijten en natuurlijk het passen. Heb Adidas basketbalschoenen gekocht, want indoor volleybalschoenen zijn hier niet te krijgen. En aangezien ik niet in een zaal speel, maar op een basketbalveld… De tweedehands schoenen waren uiteindelijk 33000 Burundese franken, omgerekend 19 euro.

Ja, je leest het goed; ik ben weer begonnen met volleyballen! Ik heb onlangs ontdekt dat Bujumbura 5 damesteams rijk is. Toen ik eens bij een wedstrijd ging kijken werd ik aangesproken door Sarah, die de aanvoerdster is van het team ‘Gender Light’. Dit team is als 4e geeindigd dit seizoen, maar je begrijpt dat ik m’n best ga doen om ze hogerop te krijgen. Of dit gaat lukken is de vraag, ze hebben me gevraagd de positie van set-upper te vervullen en daar word ik niet direct blij van! Haha!

Natuurlijk geniet ik van het spelletje volleybal, maar waar ik ook heel blij van word, is het feit dat ik lekker onder de mensen ben. Mijn leven speelt zich voornamelijk af met Engelssprekenden (CRIBhome, school en zendelingen) en ik wil ook een licht zijn in Burundi zelf! Het helpt ook in het leren van de taal, als ik nu terug kom van de training zijn mijn hersenen nog op Kirundi ingesteld.

Sarah is een vriendin geworden; ze is vanmorgen met me mee geweest naar de markt en heeft de onderhandelingen voor de prijs voor haar rekening genomen. Daarna onder een genot van een colaatje heb ik mijn getuigenis kunnen vertellen, hoe Jezus mijn leven veranderd heeft en hoe ik hier terecht ben gekomen. Ze was verbaasd. Ze zei dat wij als blanken het evangelie in Burundi gebracht hebben, maar op dit moment kende ze geen enkele blanke die Jezus volgt.

Donderdag 10 november

Wat een grap! Vandaag ben ik benaderd of ik niet voor het kampioensteam van Bujumbura zou kunnen spelen; het team van het leger. Waarschijnlijk heb je meteen in de gaten dat het niveau hier niet al te hoog ligt! Hahaha! Don’t worry, ik ga er niet van naast mijn schoenen lopen, maar grappig is het wel. Ik heb laten weten dat ik meer waarde hecht aan vriendschap en er niet over peins mijn team te verlaten. “Ja, maar… bij ons kun je meteen wedstrijden spelen, terwijl je bij Gender Light moet wachten tot januari!” Dat is waar. De reden hiervoor is, dat er maar twee buitenlanders per team mogen spelen en mijn team heeft al een Italiaanse en een Congolese. Het ziet er naar uit, dat de Italiaanse over een aantal maanden vertrekt, dus dan is er een plek voor mij en zal ik opnieuw gaan schitteren in het blauw en wit! ;-)

Behalve dat ik blij ben met sporten (goede reden om vaarwel te zeggen tegen de fitness om 6 uur ’s ochtends), gaat het verder ook goed met me. Komende weken staan in het teken van het opknappen van de huiskamer van de jongens. Hopelijk lukt het me om hiermee klaar te zijn voor Kerst, maar goed… soms duren dingen hier wat langer dan gemiddeld!

Groeten vanuit het regen/mango-seizoen in Burundi!

P.S. Mocht er nog iemand volleyballen op willen sturen; van harte welkom! We trainen met vier ballen uit het jaar ‘kruik’…