Huwelijksaanzoeken!?

Zojuist had ik drie mieren op mijn voortand. Ik dacht even wat water te drinken uit de fles die op mijn nachtkastje stond. De mieren waren me voor en dit had ik pas door toen ik gekriebel voelde in mijn mond en de mieren over mijn hand liepen. Grrrr. Mieren is iets wat je gratis erbij krijgt als je hier in Burundi woont. Huwelijksaanzoeken ook. Had er in de afgelopen vier dagen vier.

Dinsdag liep ik aan de kant van de weg terug naar huis, met een zakje eieren in mijn ene hand en een lekkere lolly in de andere. Zie ik ineens een auto afremmen en de bestuurder spreekt me aan: “Mag ik een beetje van je tijd?” Nou, daar ben ik duidelijk in: “Nee, eigenlijk niet, ben onderweg naar huis.” De man antwoord daarop: “Oh, ik kan je wel even thuis afzetten.” Zucht. “Nee, bedankt, het is niet ver.” Hij geeft nog niet op: “Ik dring aan; ik ben onlangs in Burundi komen wonen en ik vroeg me af of we misschien eens wat kunnen gaan drinken samen.” “Welkom in Burundi, maar ik bedank voor dit aanbod, fijne dag verder” en zo wandel ik lekker verder.

Donderdag was het Hemelvaartsdag en ben ik met drie meiden naar het strand geweest, een uurtje buiten Bujumbura. Een uur met de auto dan, niet met het openbaar vervoer; de bus stopte regelmatig, zodat inzittenden groenten en fruit konden kopen aan de kant van de weg. Dat busritje was niet al te comfortabel, daar een grote vrouw op ’t laatst de bus in kwam en haar heupen er lekker tussen wurmde… We hadden een heerlijke middag; het water is daar zo helder, je kan allerlei verschillende vissen voorbij zien zwemmen als je ‘n zwembril op hebt. Op de terugweg weer in de bus en deze keer draaide de man voor me zich om en zegt: “Ik heb een muzungu (blanke) nodig.” Daar kun je zo moe van worden… Ik leg ‘m uit dat ik dit regelmatig hoor en dat hij vooral moest blijven hopen en bidden, want ik was het niet. Hij vertelt dat hij scherpschutter is in Noord Afrika en dat hij ook met Nederlanders werkt. Hij zou wel graag eens naar Amsterdam willen. Dat snap ik. Ik ook. Hij wil weten waar ik woon in Bujumbura en noemt wat wijken, dus ik zeg: “Blijf lekker raden, ik vertel het je toch niet!” Als hij de bus uit is, schieten we met z’n vieren in de lach…

Vrijdag ga ik ’s middags naar de garage, want m’n brommer heeft kuren. Eerst even benzine tanken. De eerste vraag van de jongeman was hoeveel liter ik wilde hebben. De tweede was of ik een man had. Ik lach en schud mijn hoofd ontkennend. “Heb je kinderen?” was de volgende vraag. “Nee, dat ook niet, maar ik heb Jezus.” Hij snapt de hint. Oh, zegt hij, dan moet je stickers van Jezus plakken op de tank van je brommer (alle bussen en brommers hier laten je door bijzondere teksten weten dat de bestuurder moslim of christen is). Ik antwoord in mijn beste Kirundi: “Nee, Jezus woont in mijn hart, niet daar.” Hij geeft me ’n boks en ik vervolg mijn weg naar de garage. Nadat de brommer is nagekeken en ik bijna ervandoor scheur, komen er twee jongens op me af. De ene is duidelijk blind. Ik maak een praatje met ze en hoor dat de blinde Elia tien jaar oud is, elke dag gaan ze op pad om te bedelen. Ik vraag of ze van Jezus houden, waarop het oudste jochie antwoordt dat ze katholiek zijn. Prima, als je maar weet dat Jezus van je houdt! Ik geef ze wat geld en vervolg mijn weg. Later baal ik ervan dat ik niet met ze gebeden had, maar ja… al die ogen die vanuit de garage op me gericht waren, zorgden voor ‘fear of man’. Volgende keer hoop ik een overwinning te boeken op ’t gebied van vrijmoedigheid! Op de terugweg besluit ik bij ‘Safari Gate’ een bakkie koffie te drinken. Na een tijdje naar spelende nijlpaarden te hebben gekeken, komt er een jongeman naast me staan. Hij zegt eerst het een en ander over de nijlpaarden, maar niet veel later komt de aap uit mouw: “Ik hou van blanken.” Ja, ik ook (en van alle andere huidskleuren trouwens, God is een creatieve God). “Ik zou wel graag naar Holland willen gaan.” Ja, ik ook (en ik ga in augustus en september). Ik leg ‘m nog even uit dat zijn plannen, misschien niet Gods plannen zijn, maar ik geloof niet dat ie dat wilde horen, want even later druipt hij af.

’s Avonds ga ik naar een verjaardagsfeest, waar het gezellig was en zeer goed eten was te verkrijgen. Maar ook een heleboel immoraliteit bij een aantal mensen. Het was pijnlijk en verdrietig om te zien, wat er allemaal mis kan gaan in huwelijken en relaties. En toch was het goed om er te zijn. Ik herinnerde me het Bijbelgedeelte waarin Jezus de overspelige vrouw (waar was de man?) vertelde heen te gaan en niet weer te zondigen, nadat niemand zonder zonde de eerste steen kon gooien. D’r valt voor mij ook niets te gooien. Al biddend ruimden een vriendin en ik de plastic bekertjes op in de tuin…
Thuisgekomen haalde ik nog even de was van m’n vier huisgenoten en mijzelf binnen, want dat kan ’s nachts gestolen worden. Om kwart over vier kreeg ik het eindelijk voor elkaar om in slaap te vallen. Nu is het weekend; hopelijk even geen huwelijksaanzoeken!

(Nog even een reactie op de vorige blog: alle drie de vogels zijn uiteindelijk dood gegaan na respectievelijk 14 en 18 dagen van zorg – ik denk dat de voeding niet compleet was, daar ik niet precies wist wat ze aten. Toch kijk ik terug op een bijzondere tijd, waarin een aantal kinderen op een andere manier naar Gods creatie zijn gaan kijken.)