Mijn gevleugelde vrienden…

Als je mij een beetje kent, dan weet je dat ik vogels enorm kan waarderen. Geerfd van mijn vader. Al vroeg wist ik veel vogels in de natuur te herkennen en genoot er ook van om de vogels uit onze eigen voliere met de hand te voeden. Ik heb al meerdere keren meegemaakt dat God vogels gebruikt om me iets uit te leggen; God is een persoonlijke God! En daarom deze keer een blog over de vogels die onder mijn dak verbleven/verblijven…

Twee weken geleden:

Terwijl de bosjes in mijn achtertuin wat bij gesnoeid worden, sta ik op mijn balkon te kletsen met Rosa. Ineens zie ik een vogeltje tegen de muur van de buitenkeuken aan vliegen, net niet in het houtskool vuur… Ik pak het op, bied mijn klomp aan als verblijfplaats en zet het buiten; misschien komen de ouders ‘m zo meteen wel zoeken. Niet veel later brengt Salome de tweede; klaarblijkelijk zijn ze net een paar dagen te vroeg het nest uitgekomen vanwege de snoei actie. Geen ouders te bekennen, dus maak ik een lekker hapje en ’n drankje voor ze klaar en komen ze bij me logeren. Dit laatste namen ze heel letterlijk; de hele avond zaten ze op m’n hoofd! De volgende dag, rond lunch tijd, gaf ik ze hun laatste voeding. Waarom? Omdat hun ouders ze kwamen ophalen, als kinderen bij het ballenbad van de IKEA! De baby vogels zaten in het raam en ineens zie ik twee glansekstertjes (kleine vinkjes) helemaal door het dolle heen, op en neer vliegen! Ik rende vlug met de vogels naar buiten en genoot van het zien van de hereniging.

Donderdag:

Ik sta weer op m’n balkon en zie dat de kok van mijn collega Rosa een zwartgeblakerd vogeltje aan het opvegen is in de buitenkeuken. Ik zie dat het nog heel jong is en vraag me af waar het vandaan kwam, daar het nog niet kon vliegen. Hij wijst naar het hoekje van de keuken, net onder het golfplatendak en meteen plukt hij het hele nest er onder vandaan. Oeps, dat was niet de bedoeling! De twee vuurvinkjes waren nog maar een weekje oud. Ik propte het nestje nog in mijn beroemde klomp en hoopte dat de ouders er in zouden springen, maar eigenlijk wist ik wel dat dit niet zou gebeuren! De CRIB kinderen vonden alles geweldig interessant, maar zeiden tegelijkertijd: “Dood maken, ze zijn lelijk!” Tsja, als de uitdaging er dan ligt, dan grijp ik ‘m met twee handen aan!

Zondag:

Leuke dag geweest met de vogels. De twee vuurvinkjes maakten me al vroeg wakker, gelukkig had ik een spuitje met voer klaar liggen in de koelkast. Effe voeren, dan weer verder slapen. Ik kwam net op tijd voor de kerk m'n bed uit. Dacht ik. Staat er een van de meisjes voor m'n deur: "Ik heb nog een vogeltje voor je, maar ik wilde je niet wakker maken, want daar hou je niet van." (dat klopt, dat is nog niet veranderd). Ik vroeg me af waar het vandaan kwam en het antwoord was: "Een van de jongens gooide een schoen naar het hangende nestje en toen viel het." *Zucht* Het vogeltje had nog geen enkel veertje en was koud, maar ik kreeg het weer 'aan de praat' met wat voer en warmte. Voor de lunch zou ik vriendinnen ontmoeten in een restaurant; vogeltje achterlaten of meenemen? Meenemen! Nestje in m'n tas en hup op de brommer. In het restaurant hield ik de vogel lekker warm met mijn linkerhand en at ik m'n patat en vis met m'n rechterhand. En weer terug op de brommer... Toen ging ik een baksie koffie drinken ergens en had geen zin om 'm mee te nemen; het enige warme plekje in m'n huis was het hoekje van mijn laptop en zo is ie dus warm gebleven. Alle drie leven nog, maar het is even afwachten of ze de nacht door komen. De kinderen verklaren me voor gek, maar ik probeer ze bij te brengen dat iedereen een kans verdiend, zelfs een zielig vogeltje... We gaan het zien en beleven! :-) ’s Avonds bel ik met specialist Leo van der Leeden, die me eraan herinnert om ‘hart en yoghurt’ aan de insecteneter te voeren…

Woensdag:

Alle vogels zijn nog in leven! De gezusters Vuurvink zitten bijna strak in pak en zijn nooit tevreden met de hoeveelheid voedsel dat ze binnenkrijgen. Kleine broer Wever doet het ook steeds beter. De eerste dagen moest ik het eten erin proppen, maar nu vraagt ie er zelf om. Eergisteren heb ik een geitenhart in kleine stukjes gesneden, gisteren een o.a. grote groene sprinkhaan en vandaag een kakkerlak. ’t Is een heel werk, dat voeden om de 2 a 3 uur; ’t lijken wel kinderen! De CRIB kids hebben ’t helemaal naar hun zin om insecten te vangen en je hoort ze niet meer over dood maken… Ik hoop dat de zorg voor de vogels hen ’n aantal dingen geleerd heeft. Of de vogels het nu gaan redden of niet, ze waren het waard!

Je zou hier haast een preek van kunnen maken (kwetsbaar - weinig kans op overleven – mooie veren verborgen in pennen – langzaam maar zeker komt er iets moois tevoorschijn - zingt elke dag van de glorie van God en maakt zich niet druk)…

Verder heb ik op het moment niet veel te vertellen. Ik vind het soms lastig om blogs te schrijven, omdat de avonturen met de kids vaak te persoonlijk zijn en er niet altijd spectaculaire dingen te vertellen zijn. Dat mijn geliefde brommer al zes lekke banden heeft gehad in vier maanden tijd, is ook niet interessant. En dat ik Koninginnedag weer gevierd heb bij de ambassade, vult ook geen hele blog, al was dit wel weer bijzonder lekker en gezellig! Onlangs heb ik nog een nieuwsbrief geschreven, met wat meer inhoudelijke informatie. Als je die ook zou willen ontvangen, laat me dit dan even weten.
Goed, dit was het weer voor nu! Hartelijke groeten vanuit Burundi!