'n Mooie week achter de rug!

Ja hoor! Daar is de update weer!
Effe weer vertellen hoe m’n weekje is geweest. ’t Gaat zo enorm snel, heb ’t gevoel dat het ’n paar dagen geleden is dat ik de laatste weblog schreef.

Maandag 25 februari – Day OFF!! Lekker uitgeslapen, naar Starbucks voor ’n bakkie koffie en ’n paar uur internet. ’s Avonds naar Centraal J-city, want er was een gebedsavond geleid door een Nederlandse jongeman genaamd Mattheus van der Steen. Was gaaf hor! Aan het eind van de avond mochten we mee bidden voor de mensen die naar voren kwamen. Een mevrouw huilde mijn shirt nat, toen er gebeden werd voor mensen die nooit liefde hadden gekend in hun jeugd… Genezing kan beginnen als mensen God toelaten in hun pijn! ‘n Oudere vrouw die kwam in een rolstoel had ‘m aan het eind van de avond niet meer nodig. Mooi hor!
’s Avonds/ ’s nachts tot half vijf mocht ik weer verpleegkundige zijn. Een van mijn teamgenoten moest meerdere keren overgeven en had explosieve diarree. My goodness! Ik heb 10x de toilet schoongemaakt, haar bijgestaan op alle mogelijke manieren en twee uurtjes geslapen op een stoel naast haar….

Dinsdag 26 februari – Om 7.00u vertrokken naar een school, want ik mocht preken in een soort dienst voor hun school begon. Kindertjes van 4 tot 12 jaar luisterden naar onze song: “There’s no one like Jesus” en naar mijn preek over “The fear of the Lord”. Doel was dat ze zouden begrijpen dat je niet bang hoefde te zijn voor God, maar dat je Hem mocht liefhebben… Goeie reacties op gehad, had het ook prima naar m’n zin!
Daarna naar de Immigration office gegaan, want we moesten onze visa verlengen. Iets voor twaalf uur waren we terug en toen begon onze prayer meeting. Bij terugkomst in ons appartement was ik versleten!
’s Avonds weer naar het huis geweest waar al de straatkids opgevangen worden. Heb weer heerlijk genoten. Eerst gekke bekken getrokken met Mega, een grappig meisje van 7 jaar en later gepraat met Rosita van 14 jaar. De laatste vertelde me dat haar oudste broer black magic gebruikte en haar ouders wilde vermoorden en ze weet niet waar haar broer nu is.
Toen ze 9 jaar was, vroeg iemand haar en haar moeder of ze naar de Kerstdienst wilden komen. Haar moeder wilde niet, want ze was moslim. Maar Rosita was zo nieuwsgierig geworden dat ze ging kijken. De mensen lieten haar niet de kerk in, omdat ze met vieze kleren was gekomen. Dus bleef ze buiten gefascineerd naar de lichtgevende kerstboom staren. Toen de mensen uit de kerk kwamen, vertelden ze haar over Jezus en met dit nieuws kwam Rosita thuis. Haar ouders zijn nu ook christen terwijl haar broer en twee oudere zussen nog moslim zijn. Heftig verhaal, hoop dat ze me volgende week nog meer verteld! Ook bemoedigend; alles startte met 1 persoon die haar vroeg om naar de Kerstdienst te komen…

Woensdag 27 februari – ’s Ochtends gezongen en gebeden met elkaar. Boodschappen gedaan ’s middags. ’s Avonds naar een sloppenwijk geweest met wat jeugd van de kerk.
Het regende flink en eigenlijk zouden we naar twee gebieden gaan, maar het ene gebied was ondergelopen, dus dat werd gecancelled.
De sloppenwijk had erg nauwe paadjes en daar ik achteraan liep met een stel kids kon ik de eerste twee huizen niet bezoeken (we deden steeds twee mensen in het huis, anders is het teveel).
Bij het derde huis, waar christenen leefden, ging Anna naar binnen en niet lang daarna hoorden we een vrouw flink huilen, veel mensen hier onderdrukken hun pijn en verdriet voor lange tijd. Met een paar anderen heeft ze ook nog voor haar man en dochter gebeden.
Ondertussen deden Amber en ik dierengeluiden met de kids buiten, maar we maakten teveel herrie. De buurman kwam namelijk met een nors gezicht zijn huis uit, om te vertellen dat we stil moesten zijn.
Ik lachte vriendelijk naar hem en zei sorry in Bahasa Indonesia, toen veranderde zijn gezicht…
Niet veel later vertelde hij onze vrienden/vertalers dat zijn vrouw 12 jaar een tumor in haar buik had en dat ze niet lang geleden geopereerd was. Kristy en ik vroegen of we voor hen mochten bidden en de man bracht ons naar zijn huisje. Schoenen uit en daar stonden we: in een huisje van 2 a 3 meter groot, een hoog bed en wat spullen. De man haalde al de documenten van het ziekenhuis tevoorschijn en hoopte waarschijnlijk dat we hem financieel konden helpen. Hij vertelde dat hij vuilnis ophaalde en hiermee 200.000 rupiah (15 euro) per maand mee verdiend. En de huur van zijn huisje kost 80.000 (6 euro). That’s crazy! Uitgelegd dat het niet mogelijk was om geld uit te delen in Indonesie, anders konden we bezig blijven, maar liefde kwamen brengen. En dat accepteerde hij. Zijn vrouw wilde geen gebed (ze lag vermoeid op haar bed), maar haar man wel. Kristy bad en Budi vertaalde, maar hij vertaalde niet toen ze Jezus zei, want ze waren moslims.
Net voordat Kristy wilde bidden hoorden we een hoop gepiep in de hoek van het huisje; een rat… en Kristy greep meteen mijn hand. Hahaha!
Ik heb ’t goed naar m’n zin in de sloppenwijken. Ik ga tien keer liever naar een sloppenwijk dan naar een jeugdkring, gebedsavond of naar dure winkels…

Donderdag 28 februari – Weer naar de Immigration office geweest. Was iets niet goed met de papieren, dus ’t hele gebeuren duurt wat langer. Beetje jammer, maar komt goed. ’s Middags met Amber naar een beautysalon geweest. Haha! De moeder van Melissa, een vriendin van ons, heeft een beautysalon en terwijl we goede gesprekken hadden met Melissa werden onze haren geknipt en nagels gelakt. De nekmassage was ook lekker trouwens. Was wel effe fijn zo, na die drukke dagen en veel te korte nachten. M’n haar is trouwens niet echt veranderd, ik was bang voor de kapper hier. Ik wacht wel lekker op mijn favoriete kapper in Slie! M’n nagels zijn vreselijk, zo girlie!!
’s Avonds naar een prayer meeting geweest…

Vrijdag 29 februari – Naar de school voor kids uit arme families geweest. Weer Engelse les gegeven “Head, shoulders, knees and toes, knees and toes…”. Wat gaaf is, is dat de moeders van de kids rond de school blijven hangen en drie teamgenoten hebben met hen kunnen praten en bidden (ook moslims). En Kristy, Michael en ik mochten voor een vrouw bidden, waar Kristy en Michael twee weken geleden ook al voor gebeden hadden. Ze was moslim, maar had een paar dromen gehad, waaruit ze kon opmaken dat ze Jezus nodig had. Ze zag een licht en iemand die in dit licht stond en vertelde haar om in het licht te komen en achter haar zag ze veel duisternis… Echt bijzonder, God gebruikt veel dromen en visioenen bij moslims. Toen Kristy meer uitlegde over de komst van Jezus naar de aarde en over het volgen van Jezus gaf ze aan dat ze er klaar voor was… Dus Kristy bad voor haar en de vrouw sprak haar na: “Dank u Jezus, dat u stierf voor mij. Ik geloof dat u mijn leven leidt… etc. etc.” Zooo geweldig! We mochten ook voor haar kinderen bidden en ze nodigde ons uit om naar haar huis te komen om ook met haar man te bidden. Het huis was 2m x 2m… Een enorm vriendelijke man, de kinderen hielden veel van hem, dat was duidelijk! Ik bad voor het huis, voor haar man, voor ‘n job enz. Haar man dacht dat vele wegen naar Rome leidden en was dus nog niet zover als zijn vrouw, maar 1 persoon kan de hele familie veranderen… We spraken af dat we terug zouden komen om haar een bijbel te bezorgen en voor de kids een kinderbijbel.
Van 22u ’s avonds tot 5u ’s ochtends hadden we gebedsmarathon met de jeugd. Gaaf om ze zo actief te zien voor hun stad, hun land!

Zaterdag 1 maart – We waren versleten, dus tot 13u geslapen, voor elkaar gebeden en toen teaching voorbereid met Kristen en Tuy. Maandagavond gaan we namelijk lesgeven in counselling aan kringleiders. Daarna boodschappen gedaan, film gekeken en toen naar bed!

Zondag 2 maart – Van 5u tot 6u gebeden voor de basis in Perth (o.a. voor een aantal personen, voor visa’s, voor de basisleiders enz.). Nog even teruggedoken in bed en om 8u weer present. Met Michael en Conny een drama voorbereid voor de kerkdienst ’s avonds. Naar de kerk geweest en ’n paar goede gesprekjes gehad. Een half uurtje thuis uit kunnen rusten en toen naar de volgende kerk. De kerk voor straatkids… Weer heerlijk genoten; de kids vliegen ons in de armen en hebben het goed naar hun zin. En ik natuurlijk ook! Met een van de oudere meiden gebeden. Aan het eind van de dienst vertelde Kristen de kids dat we volgende week voor het laatst waren. Dini en ik kunnen niet echt communiceren vanwege de taalbarrière, maar haar omhelzing en tranen waren duidelijk genoeg…

Zo, dit was de weblog weer voor deze week. Ik begin steeds meer te beseffen dat ik bijna alweer naar huis kom. There are a lot of things on my mind, so please keep praying…
Ik zie uit naar de tien dagen in Australie, naar Sliedrecht en m’n huisje, naar familie en vrienden, naar de Merwebolder en ook naar Rwanda..... What will be the next step!?

Veel zegen, succes met alles en liefs vanuit J-city!!!