Is er een nieuwe tijd aangebroken?!

Dat vroeg ik me vanavond af, nadat me verteld werd dat ik er nog goed uit zag voor 30… Ineens voelde ik me oud, maar aan de andere kant voelt het ook goed. Geen jonkie meer, de weerbarstige jaren van adolescentie lijken voorbij te zijn en de wijsheid schijnt inderdaad met de jaren te komen.

Zo was ik vanavond op een afscheidsfeestje in een hotel hier in Bujumbura, waar ik nog niet eerder geweest was. Voelde me als een jong eendje dat per ongeluk in de verkeerde sloot terecht was gekomen… Om me heen zag ik bier, blanke mannen en Burundese vrouwen, die momenteel in de prostitutie zitten. Ik zag de vrouwen nog even met elkaar kletsen, alsof ze zeiden: “Ik zie je na het werk“, waarna ieder met een oudere man op weg ging naar een hotelkamer. Waar zijn de Hosea’s van Burundi!?

Het ziet er naar uit dat het een tijd is waarin ik afscheid moet nemen van bepaalde vrienden, maar ook nieuwe ontmoet. Zo ook op dit feestje. Dat is wel eens zwaar; steeds afwegen of het ‘t waard is om energie te stoppen in een eventuele vriendschap, daar sommigen hier maar voor zo’n korte tijd zijn. Leuk is anders. Gelukkig heb ik ook vrienden die voor langere tijd hier zullen zijn!

Ik ben blij dat mijn leven hier zich niet alleen afspeelt op school, thuis met de kinderen en met andere zendelingen. De wereld heeft de liefde van Jezus zo nodig! En ik ken zoveel mensen hier die alleen zijn en afwijzing gekend hebben in hun leven… Is dit een nieuwe tijd van uitstappen, voor en met mensen bidden? Ik ben er klaar voor!

Nadat we onze cola op hadden en afscheid hadden genomen van een aantal vrienden, stapten Ruth en ik op de brommer; tijd om naar huis te gaan. We spraken af bij thuiskomst eerst samen te bidden, voordat we de slaap zouden vatten. Niet wetend dat we een minuut later God en Zijn bescherming hard nodig hadden…

Herinnert u zich de blog die ik schreef over de agent die me door het checkpoint liet, nadat ik me niet door zijn gedrag liet imponeren, maar aan hem vroeg of hij ook van Jezus hield? Mocht u het nog even terug willen lezen, kijk dan bij 'Nieuws!', de blog van 13 september 2010. Goed, vanavond was deze agent ook aan het werk. Hij stopte ons en vroeg waar we heen gingen. Zijn gedrag was angstaanjagend. Zijn ogen en de woorden die hij sprak, zorgden voor koude rillingen. Toch voelde ik me sterk, wetende dat ook Ruth op hetzelfde moment voor bescherming aan het bidden was. Ik gaf netjes antwoord in Kirundi en nadat hij ons eindelijk doorliet, wenste ik hem een goede nacht. Thuis gekomen beseften we dat we werkelijk gered waren uit een penibele situatie! We namen nog even een aantal minuten om God te danken en ook om voor iedereen en alles te bidden waar we vanavond mee in aanraking waren gekomen.

Soldaten en agenten geven je hier geen veilig gevoel. Ook krijgen ze niet automatisch respect. Het bloedbad in het café afgelopen week, zorgt daarbij niet voor meer vertrouwen; de rebellen waren ook in uniform. Is er een nieuwe tijd aangebroken van onrust of van geruchten over nieuwe aanvallen? Zegen Burundi, Heer!

Afgelopen zondag naar de kerk ben geweest; het was een geweldige dienst! Aangekomen bij de kerk wist ik dat de president er ook was, want er waren zoveel soldaten, toegerust met allerlei wapens, rondom het gebouw! Ik belandde in de rij drie meter achter de president, die overigens de dienst met gebed opende en ook de dienst afsloot. Bijzonder! Een gastspreker bemoedigde hem om niet in angst te wandelen, maar dichtbij God te blijven. In rechtvaardigheid, schoon gewassen door het bloed van Jezus... Diezelfde avond werden 36 mensen vermoord en riep de president het land op om drie dagen te rouwen om het verlies en moest hij zich buigen over de problemen van Burundi.

En hier zit ik dan in het donker te schrijven. In vier dagen tijd hebben we in totaal maar zo’n 10 uur elektriciteit gehad en bijna elke dag wordt het water steeds voor zo’n 8 uur afgesloten. Kan ik binnenkort weer vlees kopen, zonder dat ik bang ben dat het gaat ontdooien? Zullen alle prijzen weer omhoog gaan en kan de economie deze klappen opvangen? Is er een nieuwe tijd aangebroken waarin we er gewoon het beste van moeten maken? Elke dag zijn er nieuwe zegeningen!

Afscheid nemen en nieuwe dingen verwelkomen is niet altijd gemakkelijk, dat is wel duidelijk. Belangrijk is hoe we ermee omgaan. Klagen, bekritiseren, negatief zijn is geen optie. En daarom zeg ik tegen mezelf en misschien ook tot jou: “Kies voor dankbaarheid in elke situatie(1 Thess. 5:18), er is een tijd voor alles (Prediker 3:1-8)!”

Blessings!

P.S. Ik zou het weer heel leuk vinden om jullie reacties te lezen!