Crazy life!

Ik woon nu zo'n drie weken in Afrika en mijn leven ziet er uit als een movie!
Het startte al met de reis hier naar toe; het missen van mijn vlucht zorgde voor een nachtje in een hotel in Londen en een nachtje op een bankje in de hal van het vliegveld in Ethiopië.

Bij aankomst waren mijn koffers er niet, maar gelukkig had ik een hele partij kleren in mijn handtas, vijf dagen later konden we ze ophalen op ’t vliegveld van Kigali… Heel fijn!

Het wonen in het noorden van Rwanda beviel me goed; mooi huis, een echte WC en douche, grote tuin, uitzicht op grote vulkanen, vogeltjes die fluiten en super leuke kinderen en staff!

Tot het moment dat er iemand van de autoriteit en een non op bezoek kwamen, die ons vertelden dat de kinderen niet langer bij ons mochten blijven wonen, volgens hen klopten de papieren niet.

Het was toen maandag en er werd ons verteld dat de kinderen woensdagmiddag in het weeshuis werden verwacht. We waren bang dat deze mensen het tegen de kinderen zouden vertellen of ze misschien wel al meenemen. Dus stapten we in de auto en raceten naar de school van de kids en gebaarden dat ze snel in de auto moesten springen. Als we een minuut later waren geweest, waren we te laat geweest, want toen we wegreden zagen we de non om het hoekje komen. Pfffffff…
De kids bedankten ons uitbundig, omdat we ze op hadden gehaald van school; ze hadden geen idee dat na het nieuws van een half uur geleden hun leven drastisch zou gaan veranderen…

’s Avonds tijdens kringtijd, een tijd waarin kinderen delen hoe hun dag is geweest en samen bidden, vertelde de staff dat ze terug moesten naar het weeshuis waar ze ooit vandaan waren gekomen.
Lang werd er gehuild, het brak mijn hart; ik was in een week veel van ze gaan houden en ik zag dat de kinderen zich realiseerden waar ze naar toe moesten en welke consequenties dit met zich mee bracht.
De dag erna werden de tassen gepakt, hun lievelingskostje werd voor hen gekookt en we keken film en aten popcorn.

De volgende dag hebben we gebeden met de kinderen en ze weggebracht naar het weeshuis op de berg, waar ze werden verwacht bij een autoritaire man die de kinderen niet goed behandelde en mij ook flink afblafte. Tegelijkertijd kwam een welbekende non binnen wandelen en je zag haar vloeken uitspreken, die wij met z’n allen meteen ontkrachtten door uit te spreken dat we vrij waren door het bloed van onze Here Jezus, die satan overwonnen heeft!

Terug in de auto waren we allemaal stil en terug komen in een huis waar het altijd gezellig was, was absoluut niet leuk! Gelukkig was 1 meisje er nog wel, maar daar moesten we als een razende een plekje voor zien te vinden. De dagen erna waren spannend; eerst werd een jongen weggestuurd en hij kwam terug naar ons, daarna kwamen twee jongens getraumatiseerd terug en later nog eentje. Ze vertelden dat ze geslagen werden en dat oudere weeskinderen hen vroegen om met hen te ‘slapen’; gelukkig hadden zij nog stand kunnen houden, maar ze waren niet zeker van de meisjes…

De kinderen, die terug gekomen waren, konden ondergebracht worden bij fijne mensen, maar de rest is helaas nog in het weeshuis en we kunnen op dit moment, behalve bidden, niks voor hen doen.

De autoriteiten kwamen langs. Ze vroegen zich af waar de kinderen waren. Dat wisten wij niet, want ze hadden ze op een neutrale plaats overgestoken aan de familie waar ze nu wonen. Als we logen konden we dikke problemen verwachten, werd ons nog even duidelijk verteld. Als ze dan weg zijn slaak je een zucht van verlichting en dank je God dat de kids veilig zijn!

In deze zelfde week werd ik ’s nachts om 4.30u wakker gebeld door Erin, die haar kamer naast de mijne heeft: “Marieke, can you open your door, please?” Ik doe m’n deur open en Erin gebaard naar haar deur, waar een vreemd uitziend beest aan haar deurpost hangt. We hebben geen flauw idee wat het is, het lijkt op een kat/eekhoorn/wezel ofzo. Ik jaag ‘m op, terwijl Erin de ramen in de kamer heeft open gezet… Als het beest na een tijdje het raam uit springt, zien we nog net dat het door de hond te grazen wordt genomen. We zeggen ‘welterusten’ tegen elkaar en gaan lekker slapen; de volgende morgen stappen we allebei met een griepje ons bed uit…

Als we dit delen met anderen, horen we dat dit vaker voorkomt en het met hekserij te maken heeft. De vacht wordt ingewreven met een goedje en dan wordt het op pad gestuurd. Te toevallig dat we ons beiden niet lekker voelden de volgende dag.
We hebben gebeden en elkaar gezalfd met olie, wat in de Bijbel vaak gebeurde bij zieken en andere gebeurtenissen.

In deze zelfde week werd ons door onze leiders gevraagd om naar buurland Burundi te komen, waar zij nu wonen. Dit zorgde voor verdeeldheid in het team; de een was er al snel over uit om er naar toe te gaan, terwijl anderen het nog niet zeker wisten en weer een andere echt niet van plan was om te gaan. Het was in ieder geval niet echt gezellig in huis door spanningen, pijn en miscommunicatie.
Gelukkig kwam Travis een paar dagen langs om opheldering te brengen en met elkaar het hele huis leeg te halen.

Afgelopen zaterdagochtend zouden we gaan vertrekken naar Burundi, helaas waren de accu’s van de auto ermee opgehouden en moest Travis nieuwe gaan kopen. Ook moesten er nog wat andere zaken geregeld worden en daarom werd er besloten nog een dag langer in Rwanda te blijven.

En gisteren was het dan zover… om zeven uur ’s ochtends vertrokken we vanuit het noorden van Rwanda om eerst naar Kigali te rijden, om daar een muskietennet te kopen en chocola, want dat hebben ze hier niet en dat is beiden nogal belangrijk!
Daarna doorrijden naar de grens, waar we er gelukkig al snel doorheen mochten voor Afrikaanse begrippen. Travis had onze visums al in Kigali geregeld; eerst werd hem verteld dat we geen multiple entries visa zouden krijgen, dus hij belt even naar Ruben en zegt: “Bidden, want het loopt niet erg lekker!” en twee minuten later veranderd de ambassadeur van mening en regelt onze visums in zijn vrije tijd!! God zorgt, dat is wel weer duidelijk…

De reis door Burundi is voorspoedig gegaan, vreemd is het wel om weer in een ander Afrikaans land te zijn. Rwanda kende ik na drie keer eerder er te zijn geweest wel een beetje en had daarom ook nog geen cultuurschok. Hier weet ik niet wat ik kan verwachten en hoe de komende twee weken er zullen uit zien, als we met elkaar zullen gaan bidden en God zullen vragen wat de volgende stappen zijn die we moeten nemen. Maar ook gewoon de simpele dingen als naar de winkel gaan; ik heb nu geen flauw idee hoeveel iets ongeveer kost, de taal is net effe iets anders en ineens leef ik nu in een huis met nog vier andere volwassenen en vier kinderen!

Ik heb een fijne kamer toegewezen gekregen en ‘m meteen al wat ingericht, zodat ik me snel thuis voel, tenslotte is m’n huis waar m’n kussen is! Vandaag doen we alles rustig aan en terwijl ik dit schrijf is het 12.00u ’s middags en zit ik heerlijk in mijn pyjama op mijn bed. Straks ga ik even een emmertje water pakken, want hier hebben we helaas geen lekkere warme douche elke dag.

Dit was dus een samenvatting van tweeënhalve week leven in Afrika, dus nu zijn jullie allemaal weer op de hoogte!

Bedankt weer voor de liefde vanuit Nederland, door gebed, financiën, leuke Skype gesprekken enz. Graag blijf ik ook op de hoogte van jullie dagelijks leven!

Gebedspunten:
• Bescherming, kracht en gezondheid voor de vier kinderen in het weeshuis…
• Hetzelfde voor de vijf kinderen die nu veilig zijn en dat ze snel hun draai kunnen vinden…
• Voor het land Rwanda...
• Voor ons als team, dat we weer nieuwe energie krijgen, een goede tijd met elkaar zullen hebben en dat we kunnen luisteren naar God wat we nu moeten gaan doen…

Bedankt lieve mensen! Hug vanuit Burundi! xxx Marieke