'TIA' oftwel 'This Is Africa'!

Vandaag zijn we de dag gestart met een korte meeting over ‘hoe nu verder?’…
De visie van SoZo Ministries Africa blijft hetzelfde; uitreiken naar de allerarmsten en dan vooral de weduwen en wezen. Voorlopig niet meer in Rwanda, maar wel in BURUNDI!!
Er breekt een tijd aan van contacten leggen, samenwerken met kerken en uitvinden hoe systemen en wetten hier werken en uitzoeken waar de nood het hoogst is. Een interessante tijd, vol uitdagingen… Niet heel simpel ofzo, ik moet ook echt m’n plekje hier in vinden.
Verder gaan we een aantal keer per week met elkaar worship en intercession hebben, wat inhoudt dat we met elkaar zullen zingen en voorbede doen voor het land. En we hopen elke dag een uurtje bezig te zijn met de taal van Burundi, het Kirundi.
Dus dat is zo’n beetje datgene wat voor ons ligt…
Natuurlijk heb ik ook wel wat verhalen van de achterliggende dagen!

Nu de eerste twee weken van debriefing en training achter de rug zijn, hadden we een aantal dagen dat we het rustig aan konden doen. Ruben en Christine zijn afgelopen woensdag terug gegaan naar Rwanda. Samen met Travis en de twee jongste kids brachten we ze tot aan de grens. Heerlijk was het om door het land heen te rijden, de mensen te observeren en ondertussen goeie gesprekken in de auto te hebben.

Verder zijn Erin en ik op zoek naar een huisje, waar we samen in kunnen verblijven. Ik zie er naar uit om een eigen plekje te hebben en eindelijk alles wat ik bij de IKEA heb gekocht te kunnen gaan gebruiken… Eergisteren wezen kijken bij een huisje, maar dat was ‘m niet helemaal! De huiskamer was wel oké, maar de rest van het huis was zwembadblauw, wat mij herinnerde aan de Savlaan.
En ik zag het echt effe niet zitten om weer een ander kleurtje verf erop te mikken! Verder zou de elektriciteitsrekening gedeeld worden met de huiseigenaar die er boven woonde met zijn gezin, niet helemaal eerlijk daar wij maar met z’n tweeën zijn. En ze hadden ook geen security guards, wat wel verstandig is om te hebben hier in Burundi… Dus wordt er verder gezocht naar een huisje van 400 dollar huur per maand; schrikbarend die bedragen hier! Leven in Afrika is echt niet goedkoop (als je ’n gewoon huisje verkiest boven een lemen hut in een onveilige buurt), gelukkig kunnen we dat bedrag delen, maar dan hebben we het alleen nog maar over kale huur…
Nou ja, te zijner tijd verschijnen er wel foto’s van ons huissie op de site!

In het weekend zoeken we de ontspanning op; Lake Tanganyika! Het is het op een na grootste meer van Afrika en er zwemmen grote dieren als krokodillen en nijlpaarden in, maar ook kleine Bilharzia bacteriën die voor diarree kunnen zorgen. Als ’t goed is blijven de krokodillen en nijlpaarden bij het riet en daar komen wij dus niet! ;-)Ik geniet met volle teugen van het horen van de golven, staren in de verte en het zand tussen mijn tenen, tijdens een wandeling langs het water. En natuurlijk van volleyballen en een balletje hooghouden op z’n tijd!
Het is zo ontspannend , dat je je soms schuldig voelt, dat het op de een of andere manier niet logisch is om deze luxe te hebben als missionary in donker Afrika. Maar als ik er iets langer over nadenk, kom ik er achter dat ik dit gewoon als zegen mag ervaren…

Afgelopen zaterdag had ik een vreemde ontmoeting op het strand bij Lake Tanganyika.
Ik hoopte wat ‘stille tijd’ te hebben, waarin ik even bij God kon zijn en aan Hem kon vragen hoe we nu verder moesten en wat Hij wilde dat ik zou doen in Burundi, maar goed… soms loopt het wel eens anders dan je gepland hebt (en dat hoeft niet per se verkeerd te zijn)!
Terwijl ik wat om me heen kijk, zie ik een jonge vrouw over het strand lopen en na een tijdje staat ze ineens naast me en begroet ze me in het Frans: “Bonjour!” Dat woord herinner ik me nog wel van de middelbare school, maar daarna bak ik er niet veel van en gebruik ik Engels en Kinyarwanda om me verstaanbaar te maken. Helaas spreekt zij geen Engels, maar herkent wel m’n Kinyarwanda, omdat de taal van Rwanda veel lijkt op de taal van Burundi, Kirundi (vergelijkbaar met Nederlands en Vlaams). Ze vraagt waar ik vandaan kom en ik leg uit dat ik uit Nederland kom en zij vertelt dat ze uit Burundi komt… jep, dat had ik al gedacht. Dan vraagt ze of ik een ‘boyfriend’ heb en als ik ontkennend antwoord, wijst ze naar zichzelf en daarna naar mij en zegt: “Me boyfriend you!?” Even kijk ik geschokt en verbaasd, dus verduidelijkt ze zichzelf met een bepaald gebaar en dan weet ik zeker wat ze bedoeld en antwoord dan met een duidelijke: “Oya!” wat ‘nee’ betekent. Ze moet er even om lachen en zegt dan dat ze honger heeft. Helaas kan ik ‘r niet helpen, heb over het algemeen geen geld of eten in zwemkleding zitten… Nadat ik van de schok bekomen ben en bewogenheid voel voor deze jonge vrouw, vraag ik haar hoe oud ze is. Ze geeft aan dat ze 17 jaar is, dat haar ouders zijn overleden en dat ze is weg gestuurd door oma. En nu struint ze dus over het strand om door middel van prostitutie geld te vangen… Poor girl!
Ook al zou ze de waarheid niet vertellen, maar gewoon een zielig verhaal aan het ophangen is om geld te krijgen, dan nog is dit diep treurig! Na een tijdje nog even in de verte gestaard te hebben en God te hebben gedankt voor dit moment (want het heeft ’n hoop duidelijk gemaakt over de problematiek in Burundi) en voor haar te hebben gebeden, vertel ik haar dat ik terug ga naar mijn vrienden. Ik geef haar een hand en zeg nog gauw even: “Imana iguhe umugisha!” , wat ‘God bless you’ betekent, want helaas ken ik niet genoeg van deze taal om een echte conversatie te hebben. Echt niet gaaf om haar zo achter te laten, zonder te kunnen zeggen wat ik echt zou willen zeggen!
Als ik aankom bij m’n teamgenoten en het verhaal vertel, valt ook hun mond open; traumacounseling is geen overbodige luxe hier in Burundi, dat is zo klaar als een klontje!

Verder wil ik jullie nog even deelgenoot maken van een echt ‘TIA’ moment. ‘TIA’ betekent ‘This Is Africa’ en daarmee kun je allerlei vreemde zaken in Afrika mee verklaren en er voor zorgen dat je niet gefrustreerd raakt, maar het gewoon leert accepteren…
Vandaag gingen we dus naar de bank en ik heb er enorm van genoten!
Als je binneng wat geld van mijn rekening wil halen. Hij vraagt of ik cheques heb en ik antwoord ontkennend. Hij kijkt verbaasd, maar tovert dan een papiertje tevoorschijn waarop ik schrijf dat ik graag 30 euro van mijn rekening wil halen. Hij loopt effe naar een meneer achter een bureautje en laat weten dat er 50 euro op mijn rekening staat. Jep, dat kan kloppen, dat heb ik er vorige week opgezet toen ik de rekening opende. Hij vertelt me naar Kassa 2 te gaan om de 30 euro eraf te halen. Prima, doe ik! Ik schuif m’n afschrift door het luikje en zie ik rechts een gigantische vlinder rondfladderen tegen het raam. Hmmm… heel logisch! Dan kijk ik rechtdoor en zie ik achter het hokje een flinke berg bankbiljetten netjes opgestapeld. Een meneer zit met een grote schaar strookjes te knippen, die de biljetten samenbindt. Ik maak een foto met mijn telefoon en heb de grootste lol om dit ‘TIA’ moment. Een tafel met een berg bankbiljetten en ’n meneer die strookjes zit te knippen; zie je het voor je in Nederland!?
Ik loop weer terug naar de meneer die me eerder hielp en geef de 30 euro aan hem. Hij loopt weer naar een ander bureautje en ik krijg de volgende afschrift, hiermee mag ik naar Kassa 6. Hij doet goed zijn best om me te helpen en loopt met me mee. Dan vraagt hij om m’n telefoonnummer en ik kijk effe verbaasd. “Why?” is mijn vraag. “I need it.” is zikomt, kijk je tegen een balie aan en een stuk of tien bureautjes. Ik leg aan de eerste de beste man uit dat ik graajn antwoord. Ik schrijf ‘m op, maar heb allang het vermoeden dat dit meer voor persoonlijk gebruik is, dan dat de bank m’n nummer wil weten (dat staat allang ergens in een document). Ik loop terug naar Erin met m’n 45000 Burundian Francs en vertel m’n verhaal, terwijl zij op Big Momma staat te wachten die voor haar het een en ander uitzoekt. Dan gaat mijn telefoon en meteen weet ik dat ’t die jongeman van de bank is, mijn ogen gaan zoekend langs alle bureautjes en ontdek hem dan ergens achteraan. Ik lach en zwaai even naar die beste jongen, dan is ie ook weer gelukkig, maar ik vertrouw ‘m voor geen meter. Als tie binnenkort belt, dan zal ik ‘m dat vertellen ook! Big Momma vertelt Erin dat ze terug moet naar ‘him’ die eigenlijk een ‘her’ is, maar Big Momma kent dat Engelse woord waarschijnlijk niet. Samen hebben we lol om Big Momma, om de chagrijnige mevrouw die ‘him’ is, volgens Big Momma en de foto die ik stiekem gemaakt heb van die enorme berg geld. En zo’n anderhalf uur later loop ik met een smile uit de bank. TIA!! I love it! Can you imagine? In Nederland race je effe langs een geldautomaat en in minder dan een minuut spuugt dat apparaat het geld uit, wat je zojuist hebt ingetoetst… Heerlijk is dat als je cultuur taakgericht is! Hier is het duidelijk relatiegericht…
Regelmatig hebben we hier 3 dingen op de agenda staan, maar je mag blij zijn dat je 1 ding voor elkaar krijgt… Don’t worry about it, want het gaat allemaal om relaties! Voortdurend zie je mensen elkaar begroeten en even met elkaar praten voor ze verder gaan. Zonder goeie relaties begin je hier niet veel, dus het wordt de komende tijd veel handen schudden en mensen leren kennen! Joepie! :-)

Dat was het weer zo’n beetje voor nu, zoals gewoonlijk heb ik weer redelijk veel geschreven.
Natuurlijk wil ik nog even melden dat het goed met me gaat, dan zijn jullie weer volledig op de hoogte. Vorige week had ik even een moment van het missen van familie, vrienden, Sliedrecht en mijn geliefde Nederland en heb ik heerlijk een potje gehuild op mijn bed. Oh, over mijn bed moet ik zo ook nog effe wat zeggen! Maar ehm… het werd me duidelijk dat ik in een nieuwe familie, een nieuwe vriendengroep beland ben, maar dat deze band nog moet groeien. Ik miste de hugs van mijn vrienden, effe stoeien en gek doen, het ‘normale’ leven waarbij dingen vanzelfsprekend zijn… Aangezien openheid en transparantie belangrijk zijn, heb ik dat natuurlijk de volgende dag gedeeld in het team en ik zie uit naar de tijd dat er echt een band ontstaat binnen het team!

Over m’n bed gesproken; ik lag dus gansch heerlijk te slapen vannacht onder mijn klamboe, toen ik ineens iets over mijn hand voelde lopen. Half slapend, zocht ik naar het lichtknopje en terwijl ik op zoek ben, voel ik iets over mijn voet lopen. Als het licht brandt, zie ik nog net een kakkerlak onder mijn bed verdwijnen. Even denk ik: “Verhaar lekker, ik draai me om en slaap gewoon verder!”, maar als ik er iets langer over nadenk, vind ik het toch niet zo’n prettig idee als dat brutale beest later misschien mijn gezicht van dichtbij komt bekijken. Ik pak ’n schoen, hang even onder het bed, jaag het beest op en verpletter het met de oplader van m’n telefoon. Mmmmm… kwart over twee. Ik haal effe wat toiletpapier en gooi het beestje, wat nu in twee delen verkrijgbaar is, in de vuilnisbak. Om kwart over zeven word ik weer wakker, deze keer van een grote mier op mijn bovenarm. Ik druk ‘m dood met m’n dekbed en draai me nog heel effies om. Lekker nachtje, hor! TIA!

Alle attente mensen weer bedankt voor jullie mailtjes en Skype gesprekken! Alle anderen; voel je niet schuldig, want ik heb ook tijd tekort om te schrijven! :-p Oh ja, als je ook Skype (bellen over de computer) hebt, voeg me dan toe, je kunt me vinden onder de naam ‘dutchiemarieke’!
Okeej, hele fijne week verder! Zegen en ’n hug vanuit Burundi!