Tijd voor een blog!

‘t Is alweer drie weken geleden dat ik even liet weten hoe het met me ging. Ik dacht toen dat ik niet heel veel te melden had, maar dat viel reuze mee; er viel genoeg te zeggen over mijn bezoek aan de bank, kakkerlakken en allerlei andere ‘TIA’ verhalen.

Deze keer wordt het geen lange blog, want ik heb geen extreem lollige, schokkende of bijzondere dingen meegemaakt, volgens mij…

Natuurlijk kan ik wel weer een tijdje over diarree praten, wat een lange tijd een normale zaak leek te zijn, maar die verhalen zal ik jullie besparen. Na een wormenkuurtje uitgezocht te hebben bij de apotheek kan ik er weer volledig tegenaan! Best leuk om naar de apotheek te gaan trouwens. Omdat ik geen Frans of Kirundi spreek, wijs ik gewoon een doosje aan, lees de bijsluiter en denk: “Prima, dat nemen we!” De vrouw die me helpt, tovert onder de toonbank een stripje tabletten tevoorschijn en gebaard dat het dezelfde werking heeft. Op ’t bonnetje vind ik later uit dat de wormenkuur me bijna 19 eurocent heeft gekost! Heb ook meteen een kuur gekocht voor malaria, je kunt hier maar beter goed voorbereid zijn. Ben vorige week nog in een klein ziekenhuisje geweest, bij het zoontje van onze huishoudelijke hulp, die malaria had. Inmiddels is ie alweer thuis, maar toen we langs gingen had ie nog gigantisch hoge koorts en zag je een vermagerd lijfje vechten tegen de ziekte malaria, veroorzaakt door de luchtmacht van den duvel – den mug (meuzik voor de Sliedrechters onder ons).

Maar goed, natuurlijk is er wel meer gebeurd de laatste weken.

Vorige keer heb ik verteld dat Erin en ik research doen naar de armoede hier en kijken wat Burundi doet voor weduwen en wezen. Research doen is best leuk. Voor even dan. Als ’t je hart niet heeft dan is het pittig. Ik voelde me doelloos, want datgene waar ik voor naar Afrika gekomen was, dat kon ik niet doen en het zag er niet naar uit dat dit zeer binnenkort zou veranderen. Als je opnieuw moet beginnen met contacten opbouwen, je als organisatie moet laten registreren, op zoek gaan naar grond voor een weeshuis, kopen, bouwen enz. Nou, dan ben je wel effe verder! Wat moest ik in de tussentijd doen!? Research doen, dat is handig in het begin, maar daarna…!? Waar laat ik in die tijd mijn liefde voor de weeskids? Ik vond dit behoorlijk lastig!!

M’n maatje Erin was al iets eerder begonnen met nadenken wat haar passie nu precies was, waar ze de gaven en talenten die God haar gegeven had volledig kon inzetten. Na een tijd lang nadenken en bidden heeft ze besloten om terug te gaan naar The States, om daar een verpleegkundige opleiding te gaan volgen en tegelijkertijd jongeren te discipelen (discipel betekent leerling). Eerst was ik hier natuurlijk helemaal niet blij mee, maar ik geloof dat ze een goede keuze heeft gemaakt. Vanmorgen was ze helemaal happy, want een echtpaar heeft haar 500 dollar gegeven voor haar ticket terug en ’n vriendin had haar eerder willen sponsoren, maar was het vergeten, heeft haar alsnog 300 dollar gegeven! Gaaf om die zegeningen te zien. Over twee weken vertrekt ze…

Voor mij betekende dit ook heel wat, want ik zou alleen in een huisje moeten gaan wonen, alleen eropuit moeten gaan, alleen alle kosten ophoesten enz. Gelukkig is hierin ook voorzien! Travis en Astrid hebben een leuk simpel Afrikaans huis kunnen vinden in een goede wijk en aan de zijkant van hun erf staat een klein huisje waarin ik dan kan wonen! Heerlijk!! Een eigen plekje (nu wonen we met 5 volwassenen en 4 kinderen in een huis), geen transportkosten, gezelligheid en veel meer!

Momenteel wordt het huisje verbouwd, daarna ga ik het lekker schilderen en inrichten met de IKEA spulletjes die ik heb meegebracht uit Nederland. Zoals je misschien begrijpt, ik heb daar veel zin in!!

Ik vind het super dat ik straks rust en privacy heb, want ik ga STUDEREN!!

Ik zat er best effe mee in mijn maag, wat ik nu moest doen als ik klaar was met research doen. Ik kon me wel wat kleine projecten voorstellen, maar geen programma vol voor de hele week. Gelukkig kwamen Travis en Astrid met een geweldig voorstel: “Wat als je je eens volledig ging richten op het leren van de taal Kirundi!?” Strak plan!!Ik zie het helemaal zitten, want dat zou betekenen dat ik in het nieuwe weeshuis werkelijk kan communiceren met de kinderen! In Rwanda kon liefde geven, maar opvoeden en begeleiden dat werkt niet zonder dat je de taal spreekt, altijd was Stella nodig om te vertalen. Oh ja, Stella, Ruben en Christine gaan in Rwanda met wezen en kwetsbare kinderen werken, door ze 3x per week van maaltijden te voorzien. Erg gaaf!

Maar goed, weer even terug naar ons hier in Burundi. Op woensdag lezen we hier met elkaar een of twee hoofdstukken van Spreuken en ik geniet enorm van de wijsheden van Salomo! Nu lazen we vorige week hoofdstuk 3, wat onder andere spreekt over discipline. Nu ben ik niet zo dol op dit woord ‘discipline’; ik denk aan alle keren dat ik faalde op het gebied van discipline en kan allerlei voorbeelden noemen. Maar eigenlijk betekent het vooral dat God je bepaalde dingen wil leren, training wil geven en dat is eigenlijk heel fijn, daar het leven niet altijd simpel is!! Zo zie ik ook de komende tijd voor me, een tijd van discipline en voorbereiding… Het zal niet altijd even makkelijk zijn, maar mijn karakter gaat wel gevormd worden!

Eigenlijk zou ik alles graag meteen willen hebben; lekker in een weeshuis werken , waar alles op rolletjes loopt en ik het prima naar m’n zin heb. Dat is een beetje onze generatie; we willen alles meteen en genieten van automatisering, de McDrive en allerlei andere gemakken. Dat is absoluut lekker, maar hierbij worden eigenschappen als geduld, doortastendheid, discipline niet getraind. God trainde Jozef terwijl hij in de gevangenis zat, God trainde David toen ie de schapen hoedde en Mozes was in eerste instantie niet de makkelijkste… Vele voorbeelden zijn er te noemen, van mannen en vrouwen die God gebruikt heeft voor hun omgeving, maar eerst klaargestoomd moesten worden. Zo zie ik ook de tijd die voor mij komen gaat!

Komende weken richten we ons op de registratie, op de verhuizing en daarna gaan we op zoek naar een geschikte persoon die mij les kan geven in de taal van Burundi; Kirundi, wat overigens veel op het Kinyarwanda lijkt, de taal van Rwanda. Zo’n beetje als Vlaams en Nederlands… Dit zijn ook meteen de gebedspunten, voor de duidelijkheid.

Zoals gewoonlijk is het weer een lang verhaal geworden en ik stop er nu echt mee, met het zeggen dat het deze keer een kort berichtje wordt!

Lieve mensen, een hartelijke groet vanuit het hart van Burundi, het hart van Afrika, het hart van de wereld…… Ik hou veel van jullie!

Hug, Marieke

P.S. Ook de groeten van Japie Krekel, die al weken onder mijn bed woont en ’s avonds een liedje voor me zingt…