Nog meer beestjes...

Ooit gezellig bij een krokodil op bezoek geweest in z’n kooi en z’n start aangeraakt? Marieke ‘Irwin’ van der Leeden die doet dat effe, hor! Ook nog een groene bananenslang mogen vasthouden en een python…
Vorige week hebben we afscheid genomen van Erin, die weer terug naar The States is.
Daarom hebben we dus wat toeristische uitjes gemaakt, zoals naar de souvenir markt, naar een museum en een kleine safari gedaan!

Souvenirs kopen is altijd leuk, je weet nooit of je gigantisch wordt afgezet of niet. Ik hoefde niks te kopen, want ik woon hier. Raar idee is dat als je op zo’n souvenirs markt rond loopt!
Daarna vertrokken we naar het museum. Een man komt naar ons toe en zegt dat het 5000 franc is. Wij zitten nog helemaal in het afdingen en zeggen meteen: “Five thousand!? No way! Too expensive!” Dan haalt ie een officieel bonnenboekje, wat op het aquarium ligt en daar staat op dat de entree 5000 Burundian francs kost. Oeps! We betalen het netjes en dan laat de gids ons allerlei dieren zien en de traditionele hutten zoals de mensen hier vroeger hebben geleefd. ’t Was echt leuk, vooral omdat ik dus een krokodil mocht aanraken en slangen mocht vasthouden (zie foto’s).

Ook zijn we naar een klein Nationaal Park gereden, waar we nijlpaarden in de rivier hebben zien zwemmen (sommige zelfs op een paar meter afstand!). Krokodillen heb ik niet gezien (al kreeg ik wel op mijn kop toen ik te dicht bij de kant kwam, dus ze zijn er wel!). Leuk om even te zien wat hier vlakbij allemaal rondloopt!

Verjaardag van Astrid gevierd, die voor de vijfde keer 29 jaar is geworden… Ik had ’n leuk gedichie in mekaar geflanst, al zeg ik het zelf, en een pakketje gemaakt van wat Nederlandse spullen die hier in de winkels te vinden zijn. Behalve groente, koffie, thee en dat soort dingen is alles import hier in Burundi. Je betaald je dan ook scheel hiervoor, want Burundi ligt in het midden van Afrika en is dus afhankelijk van de containers die via Kenia binnenkomen. Het leven hier is echt niet goedkoop, het is minstens net zo duur als in Nederland en soms zelfs duurder!
Mijn één kamer appartementje kost bijvoorbeeld 200 dollar per maand. Graag had ik gewoon in een simpel huissie tussen de bevolking gewoond, maar dat feest gaat echt niet door. Mensen kijken naar mij als blanke als of ik een wandelende bank ben en zouden dus mijn huis volledig leeghalen. Jammer.
Op straat wordt je er ook wel eens moe van, dat er altijd blanke naar je geroepen wordt, dat je op de markt meer moet betalen vanwege je huidskleur en dat de ogen van de mannen je hier haast uitkleden. Maar goed, daar moet ik dus gewend aan raken!

Mijn huisje is nog altijd in de verbouwing, maar die van Astrid en Travis is klaar. Ik heb daar 3 dagen heerlijk kunnen schilderen. Volgens de huiseigenaar is mijn huisje op 25 april klaar, maar hiervoor ben ik een beetje een ongelovige Thomas. Daarna hoop ik wat te gaan klussen, zodat het een fijne plek wordt om te leven!

Verder ben ik naar de opening van de Nederlandse Ambassade in Burundi geweest. Het regende gigantisch die dag, wat erg toepasselijk was. Een minister uit Nederland kwam de opening doen, de president van Burundi was ook aanwezig en vele andere hoge piefen. Ik mocht dus bij het hek luisteren naar de toespraak en de drummers van Burundi .
Toen we genoeg gezien hadden gingen we op zoek naar een taxi om weer naar huis te gaan (Danielle en ik wonen nu in het oude huis van Travis en Astrid), maar ineens viel mijn oog op een Cappuccino Bar. We bekeken de menukaart, keken elkaar aan en besloten om heel snel plaats te nemen!
Ze hadden namelijk een aardbeien bananen smoothie en ¼ gegrilde kip! Kip is hier erg duur en ik kon me dan ook niet meer heugen wanneer ik dit voor het laatst gegeten had. Samen hebben we de kip van 8000 franc gedeeld (4,80 euro) tot op het bot opgepeuzeld. Ik krijg er nog water van in mijn mond! Haha!



Natuurlijk hebben we ook stil gestaan bij Pasen. Danielle en ik hebben samen het Bijbelgedeelte gelezen over de kruisiging,’ The Passion of the Christ’ gekeken en ’s zondag naar de kerk geweest.
Er wordt een uur lang gezongen in die gemeente en hoewel ik deze liedjes niet ken, geniet ik hier enorm van! Het is een gigantisch grote kerk gemaakt van hout en een golfplaten dak. De kerk groeit heel snel en daarom stond er ook een grote tent buiten op de parkeerplaats. Regen stortte uit de hemel tijdens de dienst en dit resulteerde natuurlijk in lekkages. De mensen schoven hun stoelen opzij, de dominee maakte de grap dat de kathedraal lekte en toen ging de dienst gewoon verder…
Vier en een half uur later stapten we uit de kerk, renden we door de regen naar een taxi en thuis gekomen trokken we gauw een warme trui aan, want het was onder de 20 graden!

De komende weken zal ik geen internet hebben hier in huis, want het verhuisd naar het nieuwe huis van Astrid en Travis. Gelukkig hebben we wel een internet café in de buurt, dus zal ik daar mijn mails checken en nieuwe blogs schrijven. Verder wordt er nog gezocht naar een lerares die mij kan helpen met de talen Kirundi en Frans. Dus kan nog niet officieel aan de gang, wel ben ik van plan om alvast te starten met hulp van security guard Richard. En verder verveel ik me echt niet, hoor.
Koken bijvoorbeeld, dat kost op z’n minst twee uur. In Nederland haal je een pakketje van Knorr uit de supermarkt, groentepakketje erbij, even alles bij elkaar knallen en in twintig minuten heb je iets op tafel staan. Hier niet; je snijdt alle groenten, je mixt wat kruiden door elkaar, dan sausje maken en hopen dat het lijkt op iets wat dus in zo’n kant-en-klaar pakketje had kunnen zitten. Dan duurt het nog wel effe voor het kookt enzo… Nou ja, ik vermaak me prima in de keuken (en prima in Burundi - God is goed)!

Dit was het weer voor nu. Bedankt voor alle leuke berichtjes onder de vorige blogs, erg leuk om de reacties te lezen! Hartelijke groeten hier vandaan!

Marieke