Even weer wat van me laten horen!

Dat ik al bijna een maand geen blog heb geschreven betekent niet dat mijn leven saai is, hoor! Natuurlijk maak ik van alles mee in het dagelijks leven… Zit niet zo heel vaak achter internet als ik zou willen en als ik erachter zit, dan heb ik alleen maar tijd om mailtjes te lezen en geen tijd om mailtjes te sturen of blogs te schrijven. Hopelijk komt daar verandering in als ik internet heb in mijn huissie! Nog een paar dagen en dan ga ik verhuizen!!!

Een maand geleden zou de huiseigenaar ‘m opleveren, maar natuurlijk was het nog niet af! ’t Geld was op, dus ja… hij kon niet verder meer! Grrrrr…. Ik zou heet water krijgen bij m’n douche, maar afgelopen week kwam ik erachter dat er alleen maar een koud water knop was. D’r was geen geld meer en het was toch warm genoeg hier in Bujumbura, werd me verteld… Beetje jammer zo’n koude douche ’s ochtends, maar verder ben ik tevreden, hoor!

Wel gelachen om het feit dat ze verf op waterbasis hebben gesmeerd op de deur(posten), die eerder geverfd zijn met verf op oliebasis. Dat werkt natuurlijk niet en ik liet even weten dat ik niet van gisteren was. De huiseigenaar liet me weten dat het geld op was en dat het goedkope verf was. Echt niet, het is verf op waterbasis.” Nee, we hebben de verf gemixt.” Jaja, dat kan dus niet. Kunnen we er nu verf op oliebasis overheen doen? Nee meneer, het zit mij best, maar als je dat ’n keer wilt doen, dan wens ik je veel succes! Haha!

Dat ik geniet van schilderen, dat weten ze hier inmiddels! Hier vinden ze het vreemd dat ik kan schilderen, want in Burundi doen alleen schilders dat. En iedereen komt kijken waarom die gekke blanke nu bruine verf op de muren smeert… Hier hebben de meeste mensen crème of geel op de muren en geen kaas gegeten van decoratie d.m.v. verven. “Het huis is toch al mooi, waarom doe je dat nu?” liet Richard weten. Maar toen ik klaar was, zei hij: “Nu ik dit gezien heb, ga ik ook mijn slaapkamer verven!” Binnenkort is hij jarig, als cadeau ga ik met hem een pot verf kopen, heb ik bedacht.

Vorige week ben ik in mijn verfkleren naar de markt gegaan om meubelen te bestellen bij de ‘IKEA’.
Je gaat hier naar de markt, en je laat weten aan de timmerman wat je wilt. Je kiest dan goedkoop hout, of het duurdere eucalyptus hout, dan ga je je ontwerp uitleggen en dan over de prijs onderhandelen. De boekenkast van goedkoop hout, de twee kleine tafeltjes van het meer duurzame hout en de boekenplanken ook. We kregen het voor elkaar dat de boekenkast me 40.000 Burundian francs (25 euro) zou kosten, en de tafeltjes 15.000 (9 euro) per stuk. M’n ontwerp voor de boekenplanken leek hem wat ingewikkeld en daarom vroeg hij 80.000 (50 euro). Toen degene die me hielp dit voor me vertaalde, moest ik erg lachen en zei dat ik het dan zelf wel zou doen!
De timmermannen overlegden even en zeiden tegen elkaar: “Kijk naar haar kleren en haar handen, ik denk dat ze het echt zelf kan! Laten we zakken met de prijs, dan verdienen we in ieder geval iets!” En toen vroegen ze 30.000 (18,50 euro)!! Volgende keer absoluut weer in verfkleren naar de markt!!

Tsja, als blanke blijf je eruit zien als een wandelende geldautomaat. Regelmatig houden mensen hun hand op en als we in de stad lopen letten we goed op dat we niet bestolen worden.
’n Aantal weken geleden liep ik het koffiecafe uit en ineens kwam de gedachte in mijn hoofd dat ik mijn portemonnee en camera in een ander vakje van mijn rugtas moest doen. Als je zulke gedachten krijgt, dan kun je maar beter luisteren! Dus dat deed ik… We hebben nog geen honderd meter gelopen en ineens voel ik iets en ik vertrouw het niet helemaal. Ik vraag aan Danielle of de ritsen nog dichtzitten van mijn rugtas… Het vakje waar eerst mijn camera en portemonnee in zaten, was totaal open geritst!! Niks eruit gelukkig, dus ik was zeer dankbaar voor de waarschuwing! Nu heb ik sloten op de ritsen zitten, dus weinig kans dat dit weer gebeurd!


Verder heb ik sinds twee weken een brommer, waar ik gigantisch blij mee ben! Zo lekker dat ik niet meer met de taxi’s mee hoef, niet meer hoef te discussiëren over de prijs en gewoon kan gaan en staan wanneer ik wil! Nu ben ik de enige blanke vrouw hier op de brommer, dus ik krijg voortdurend commentaar als ik door de stad heen rijd. Dat het echt bijzonder is, bleek wel uit het verhaal wat Richard vandaag vertelde. Afgelopen week vertelde een vriend van hem dat hij die dag een muzungu (blanke) op de brommer had gezien. Richard liet hem weten dat hij mij kende en zijn vriend geloofde dit in eerste instantie niet. Zo grappig dat er over gekletst wordt!!

Wel een beetje jammer dat ik me erg ‘vrouw’ voelde vorige week, toen mijn brommer er halverwege mee kapte. Het voelde alsof ie geen benzine meer had, maar toen ik in de tank keek zat er nog wel benzine in. Ik belde Travis en Isaiah en ze stapten meteen in de auto om me te redden, maar zij hadden ook geen idee. Wat bleek nou; de benzine was reserve en ik had een knop om moeten draaien. Weet ik veel, geen verstand van die dingen! Verder gaat het wel goed, hoor! Haha!

We zijn het weekend van 16/17 april naar het noorden van Burundi geweest, wat een van de armste gebieden van Burundi blijkt te zijn. Nou, dit was al snel duidelijk; veel bolle buikjes van de ondervoeding, kinderen zonder kleding en half vervallen modderhutjes! Na Zimbabwe en Congo is Burundi het armste land van de wereld!! We hebben daar in een soort van hotel geslapen en zijn door de buurt gaan rijden en bij een groot meer geweest. Het is goed om het land op deze manier te leren kennen en te bidden waar precies het weeshuis gebouwd mag gaan worden…

Maar goed, dat duurt allemaal nog effe! Nu eerst maar settelen in Bujumbura, flink aan de taalstudie en misschien wat vrijwilligerswerk hier en daar…. ’t Gaat verder prima met me! Deze week nog even klussen in mijn huisje, koffers inpakken in dit huis, uitzet kopen voor mijn nieuwe huis (meer dan 1 mes, een blikopener en een koekenpan heb ik nog niet…) en dan gaat m’n leventje hier echt beginnen! Zo voelt het tenminste…. Ben verder al best gewend aan kleine mieren in mijn muesli (gewoon wat extra proteïnen zeggen we hier) en klonten in m’n yoghurt. Ben gewend aan het voortdurend zwaaien en lachen naar mensen op straat, alleen om het feit dat ik blank ben. Ben gewend aan het doden van kakkerlakken en dat we soms geen water hebben. Ja, ik voel me best na 4,5 maand in Afrika! Wel is het soms jammer dat ik niet even bij vrienden langs kan, bijvoorbeeld vandaag naar de verjaardag van Gijs! Gefeliciteerd en neem nog ’n extra Camembertje ofzo!
Maar goed, hier zal ik ook wel aan gaan wennen…

Lieve mensen, de hartelijke groeten uit het hart van Afrika: Burundi!

Oh ja, we hebben een nieuwe postbus! Dus geen kaarten of pakketjes meer naar de oude sturen (Ngagara). Dit is de nieuwe: SoZo Ministries Africa, Marieke van der Leeden, P.O. Box 6693, Bujumbura, Burundi…

Doeiiiiiiiiiiii!