'n Ochtendje in een weeshuis en 't dagelijks leven

Ik ruik niet bijzonder lekker, hoewel ik vanmorgen na drie kwartier gewandeld/gerend te hebben hier in de buurt, toch echt een heerlijke koude douche heb genomen! De reden hiervoor is dat ik net bij het Mother Theresa weeshuis vandaan kom en ik een heel aantal baby’s in mijn armen heb gehad. Nu ga je hier normaal gesproken niet zo van stinken, maar ik het ’t vermoeden dat er veel desinfectans gebruikt wordt en echt alles stinkt er naar. En dan heb ik het nog niet eens over alle spuugmondjes en snotneusjes, die voor een aantal vlekken op mijn bruine polo hebben gezorgd.
Maar goed, wie maalt erom als je ’n paar uur met die kinders mag doorbrengen!?

Ik ga nu al een aantal weken elke vrijdagochtend naar het weeshuis; voor de afwisseling na vier dagen achter mijn bureau te hebben gezeten en voor mijn gevoel echt iets te doen in Burundi. Het studeren gaat me op de lange termijn zeker iets opleveren; echt communiceren met de mensen hier! Maar ik wil ook nu Jezus’ handen en voeten op aarde zijn…
Tegelijkertijd oefen ik daar het geleerde Kirundi, door wat te praten met de vrouwen die er werken. Die hebben de grootste lol, als ik fouten maak met m’n Kirundi of hen niet begrijp….

Bij aankomst ging ik vandaag eerst naar de peuters, die lekker aan ’t spelen waren. Helaas ook veel kleine ruzies en ’n hoop gehuil; opgroeien met zo’n veertig andere peuters is ook niet simpel!
En als ik wat aandacht geef aan kleine Rita, een twee jarig ernstig verstandelijk gehandicapt meisje, proberen de andere kids op een negatieve manier aandacht van mij te krijgen, want ja… negatieve aandacht is ook aandacht!

Daarna help ik Samuella met eten, ze vindt die rare blanke voor haar neus eerst eng en twijfelt een tijdje of ze nu moet gaan huilen of niet. Gelukkig krijg ik haar aan het lachen; ’t is zo sneu voor die kids als ze bang zijn! Ondertussen hebben een aantal vrouwen de grootste lol om de twee ringen die ik draag aan mijn linkerhand. Elke week vragen ze of ik getrouwd ben, want dan mag je hier een ring dragen aan je linkerhand. Helaas reikt mijn Kirundi niet zover dat ik kan uitleggen dat die simpele zilveren ringen in Nederland niks van doen hebben met getrouwd zijn. Dus ik verwacht de volgende keer weer dezelfde vraag!

Ik geniet ook erg van alle baby’s daar. Rijen bedjes met kids van een paar dagen oud tot een jaar, ’n stuk of 35… De vrouwen geven me zo’n klein leukerdje en een flesje en daar zit ik dan! De kids krijgen simpele koemelk, wat natuurlijk lang niet genoeg voedingswaarden heeft, wat resulteert in lichtgele ontlasting. Ik loop wat tussen de bedjes door en vis de kids die huilen eruit en verschoon ze, laat ze even boeren en na wat aandacht leg ik ze weer netjes terug. Verder sta ik gewoon een tijdje voor een bedje en bid ik even voor zo’n prachtig kindje wat lief naar me lacht, maar geen flauw idee heeft wat ik zeg… Wat zal hun toekomst brengen? Zal hij een sterke leider in zijn land worden? Of zij een zorgzame moeder, terwijl opgroeien in een weeshuis vaak zorgt voor problemen op het gebied van hechting? Of is er iemand aan de andere kant bezig met het papierwerk om dit kind te adopteren? God heeft goede plannen voor hen klaar liggen, dat staat vast!

En zo bid ook een tijdje voor een piepklein ventje; z’n hoofdje is veel te klein, de botten van zijn schedel steken uit en de fontanel is ingezakt. In zijn arm zit een infuusnaald, want de laatste dagen heeft hij bloed gekregen en extra vocht. Z’n borstkasje gaat heftig op en neer en hij heeft koorts…
Ik ontdek zo’n dertig kleine mieren in zijn bedje en sommige wandelen brutaal over hem heen, ik kill ze allemaal, want dat kan ik echt niet aanzien! Ik hou ’t ventje goed vast, want zijn nek is veel te zwak om zijn koppie te dragen, en bid dan voor zijn genezing en toekomst.

Na ’n paar uur in het weeshuis te zijn geweest, houd ik het voor gezien en probeer uit te leggen dat ik er volgende vrijdag niet zal zijn, omdat ik naar Rwanda ga.” Maar je komt toch wel terug?!” Erg leuk omdat te horen!
Ik hug nog even verstandelijk gehandicapte vrouw en stap dan op mijn brommert “Moto Moto”. Ik rijd naar het hotel aan het meer, om daar bij te komen en wat na te gaan denken. Dat laatste kostte me veel energie blijkbaar, want drie kwartier later word ik wakker, compleet met slaapstrepen op mijn gezicht… Nee, dat ziet er intelligent uit! ;-)
Of zou ik misschien moe zijn omdat ik korte nachtjes maak? Nu ik internet heb in mijn huis, ga ik veel te laat slapen en rond 6.30u word ik al weer wakker van de kids van Astrid en Travis of 15 minuten later vanwege mijn wekker, omdat het tijd is om te gaan sporten…

In ieder geval draait mijn leven lekker hier; eindelijk regelmaat. Mijn huisje is zo goed als af, moet nog wat dingen ophangen en aansluiten enzo, maar het is echt mijn plekkie geworden. Nieuwsgierig? Foto’s van mijn huis kun je vinden bij de vorige blog, tzt volgen er meer.

Tussen 7-8u ga ik joggen, tussen 8-9.30u eet ik een ontbijt en doe ik mijn stille tijd (bidden, Bijbel lezen, dagboek schrijven) en daarna ga ik aan de studie tot aan de lunch. Na de lunch ga ik verder met studeren of doe ik m’n huishouden, de financiën, boodschappen en dat soort dingen. Op vrijdag naar het weeshuis, op zaterdag relaxen en studeren bij het meer en op zondag naar de kerk en op visite bij vrienden. Prima week!
Het gaat goed met de studie; gisteren had ik een flinke test van 55 vragen en zinnen die ik moest vertalen en had in totaal 3 fout, dus ik ben tevreden (al baal ik natuurlijk van die 3 foutjes die niet nodig waren)! :-p

Aanstaande zondag vertrekken we allemaal voor een weekje naar Rwanda. Astrid gaat les geven over ‘The Character of God and Identity in Christ’ in de DTS van YWAM Rwanda. Ik ga gelijk mee, want ik moet naar de tandarts (gaatje in kies) en de blanken hier zeggen dat je hier absoluut niet naar de tandarts moet gaan. Dus ik hoop in Rwanda te gaan en als het lukt nog effe op visite te gaan bij Ruben en Christine in het noorden!

Ruim een week geleden is Danielle terug gegaan naar The States; haar tijd zat er op. Negen maanden lang heeft ze de twee oudste kids van Astrid en Travis les gegeven. Het is nu zomervakantie, momenteel bidden Astrid en Travis dat God zal voorzien in schoolgeld voor de kids, zodat ze in september alle vier naar de Engelstalige school aan de overkant van de straat kunnen…
Danielle heeft last van de terugkeer cultuurschok in Amerika en wij missen haar natuurlijk, maar goed hopelijk duurt dat niet te lang. Ik vermaak me verder goed, al zou het wel leuk zijn om echt goeie vrienden, en dan bedoel ik eigenlijk vriendinnen (de mannen zijn wat vermoeiend hier), te hebben.

Verder ben ik God erg dankbaar voor mijn leven hier. Iedereen die hier op de een of andere manier aan bijdraagt; enorm bedankt! Blessings hiervandaan! En als er mensen al op vakantie gaan; een goede tijd toegewenst! Hug, Malaika (ze struikelden hier over mijn naam, dus kreeg ik een nieuwe van een vriend; de betekenis is ‘engel’… lollig toch?)