Overal liefde!? Bedankt voor de leuke dag!!

Terwijl de buren een feestje bouwen en de speakers overuren draaien, hoor ik het liedje: “Malaika, na ku penda Malaika…” Of ook wel “Malaika na ‘Kung Fu Panda’ Malaika”, volgens Yaida. Leuk om precies dat liedje te horen, terwijl ik deze blog schrijf. Ben inmiddels helemaal gewend aan die naam. Eigenlijk ben ik aan heel veel wel gewend; de dagelijkse routine, m’n huissie, het leventje hier… het draait allemaal. Maar d’r komt ook weer een avontuur aan, eentje die ik een paar weken geleden echt niet bedacht had!!

We hadden ‘n paar weken terug Stacey op bezoek en als nurse-practicioner en lang in Afrika te hebben gewoond, heeft zij verstand van klinieken opzetten. Ze zag het wel zitten om dit samen met SoZo Ministries te doen, mocht het zo lopen in de toekomst. Luisterend naar haar verhalen, leek het mij super om dan in combinatie met de weeskids ook wat te gaan doen op het gebied van de mensen met AIDS. Maar goed… heb niet veel kaas gegeten van deze ziekte, terwijl het hier veel mensen aan gaat. Er leven 250.000 mensen met AIDS hier en er zijn 120.000 AIDS wezen (Burundi heeft 9 miljoen inwoners).

Vanaf die dag kwam elke dag Zuid-Afrika op verschillende manieren langs en vond ik op de site van YWAM Worcester een seminar over HIV/AIDS voor 3 weken in augustus. Een week later sprak ik iemand en hij vertelde dat hij pas zijn DTS (Discipelschap Training School) had afgerond. “Oh ja, welke basis (er zijn er honderden op de wereld…)?” Bij YWAM Worcester, was zijn antwoord. Vond ik iets te toevallig, maar goed… ik wist nog altijd niet zeker of ik wel echt naar de seminar moest gaan; er is zoveel geld mee gemoeid! Dus ik bleef maar om bevestigingen vragen in gebed.

Toen stond Travis ineens op de stoep. Hij kwam vragen om mijn paspoort, omdat we hier een nieuw visum aan moeten vragen. Ik had Astrid en Travis nog niks verteld, dus ik stond 'm een beetje vertwijfeld aan te kijken... "Ehm... Travis, het zit zo..." Ik keek in mijn paspoort en toen zag ik dat de dag dat mijn visa zal verlopen, is de dag dat de seminar start in Zuid-Afrika; precies op 7 augustus! Toen snapte ik dat ik moest ophouden om om bevestigingen te vragen... Ik heb het uitgelegd en Travis en Astrid zijn beide erg enthousiast! Dus ik hoef pas een nieuwe visum (240 dollar per 3 maanden!) aan te vragen in september als ik terug kom uit Zuid-Afrika!
Ik moet nog erg aan het idee wennen, maar wordt er wel erg blij van als ik er aan denk. Spannend is het ook; wat ga ik daar nu weer beleven!!??
Ook m’n TFC (Thuisfrontcommissie) is enthousiast; het zal een goede investering zijn voor de toekomst! Inmiddels heb ik een ticket gekocht en zie ik het helemaal zitten! Op 5 augustus vlieg ik naar Kaapstad en op 4 september ben ik weer terug in Bujumbura...

Nu nog even over vandaag, inmiddels gisteren, want het is aan de late kant!
Vandaag ben ik 28 jaar geworden en dat heb ik geweten ook!! ENORM leuk!!
Ben de dag gestart met het openen van een hele partij kaarten, die ik klaar gelegd had op mijn nachtkastje. Om 6.40uur wel te verstaan, want om 7.00u moest ik natuurlijk weer wat aan de dagelijkse beweging gaan doen. Terwijl ik aan het rennen ben, gilt een man vanuit zijn auto: “I like your size!!” Even ben ik verbouwereerd en schreeuw dan terug: “Whatever!!” Nou, da’s een lekkere start van de dag. Hahaha!
Bij terugkomst eet ik gezellig een schaaltje pap bij de Withrow’s waar er prachtig voor me gezongen wordt. Gisteravond had ik hun kadootjes al gekregen, toen we uit eten gingen (de pizza’s zijn voor de halve prijs op donderdag, dus daar maken we gebruik van!); een Bijbel in de taal van Burundi en geknutselde bloemen van de kids voor in mijn huisje.
Toen terug naar mijn huisje, want daar stonden nog twee pakketjes voor me klaar (die had ik nog niet open gemaakt, wat een zelfdiscipline, he? haha) en dat was natuurlijk ook erg leuk.
Al m’n kaarten op de deur geplakt en toen was het tijd om naar het weeshuis te gaan; vrijdag is echt mijn favoriete dag van de week!!
Huppakee, op den brommert lekker scheuren! Geniet er enorm van om vooral hard te rijden en tegelijkertijd al zigzaggend de kuilen in de weg te ontwijken. Ik doe verder voorzichtig, hor!
Na een tijdje gaat er een auto naast me rijden, het raampje zoeft omlaag en dan roept deze jongeman: “I love you! I love you! I love you!” Alsof ik het de eerste keer niet verstaan had…
Ik moet er effe om lachen, schud mijn hoofd even om al die dingen die ik inmiddels al meegemaakt heb op de brommer en rijd dan lekker stug door!

De liefde die ik geef en ontvang in het weeshuis neem ik een stuk serieuzer. Die kids zijn echt schitterend, wat een prachtige mensjes! Vooral veel tijd doorgebracht met een meisje die HIV-positief is, wat een lieffie is dat! Op een gegeven moment gebaard ze dat ik het raam open moet maken en als tie open is, steekt ze haar arm zo ver mogelijk naar buiten… Pijnlijk! Het komt ineens hard aan bij mij.“Ach kindeke, jij hebt geen moeder die even met jou in de kinderwagen over de Kerkbuurt gaat lopen om een luchtje te scheppen…” Elke dag; huilende baby’s en een TL-balk als verlichting, that’s it.

Verder heb ik nog wel veel lol gehad met de vrouwen die er werken. Vorige week hadden we foto’s gemaakt en die had ik laten ontwikkelen; dat vonden ze helemaal mooi natuurlijk. En ik had koekjes gekocht vanwege mijn verjaardag. Alle vrouwen die op dat moment aanwezig waren grepen er meteen een stuk of vijf. Wie het eerst komt wie het eerst maalt telt hier, in plaats van bescheiden 1 koekje, zoals in Nederland. Verder vroegen ze natuurlijk weer of ik getrouwd was, deze keer denk ik dat ze het gesnapt hebben, maar goed… ik kijk er niet van op als ze volgende keer er weer naar vragen en zo proberen te bewerkstelligen dat ik mijn ring af doe. Die zit mij daar prima, laat de mannen hier maar denken dat ik al getrouwd ben!!
Natuurlijk heb ik nog zo’n drie kwartier met Rita op mijn schoot gezeten. Eerst gespannen met gebalde vuistjes en later heerlijk ontspannen en lekker lachend. Wat een beloning!
Hoop dat het gauw weer vrijdag is!!

Thuis gekomen krijg ik een schilderijtje van Richard als cadeau, eten we gezellig patat, kijken ‘The Prince of Egypt” en genieten we van de chocoladetaart die Astrid voor me gemaakt heeft.
’t Was echt een super leuke dag! Iedereen bedankt die hier op de een of andere manier aan mee gewerkt heeft (kaart, pakketje, telefoontje, mail, Hyves-bericht, Facebook-message, taart, slingers enz.)! Toch leuk om bevestigd te krijgen dat ik na een half jaar afwezigheid nog niet vergeten ben…
Sowieso iedereen weer enorm bedankt voor alle steun op welke manier dan ook! BEDANKT!!

Foto’s volgen nog!! Hug, Marieke