Weekje Afrika...

Ik wilde gewoon even een weekje Afrika met jullie delen, momenten wanneer je stiekem effe moet lachen en momenten dat je even diep zucht.

Eerst even over mijn favoriete bank. Het geld dat Dick en ik hadden begroot voor de tijd in Zuid-Afrika was op, dus hij had op vrijdagmorgen een nieuw smakkie geld gestuurd voor de komende tijd (huur, persoonlijk onderhoud, eten, benzine, visum enz.). Toen ik maandagmorgen bij de bank aan kwam, vertelde Big Momma (bekend van mijn blog: TIA oftewel ‘This is Africa’) dat het er nog niet was, moest het woensdag nog maar eens proberen. Prima, had nog een klein beetje geld, dus dat haalde ik nog wel. Woensdagochtend stond ik op de stoep en toen vertelde een medewerker dat het geld wel binnengekomen was, maar dat het nog door een proces moest en dat het vanaf 15.00u beschikbaar was. Dus ik reageer lekker overdreven dat ik het nu nodig heb en de medewerker lacht, maar zegt dat ik echt tot 15.00u moet wachten. Big Momma hoort dat en die is het daar niet mee eens en laat me weten dat zij dit varkentje wel even zou wassen. Een paar minuten later was het geregeld, ik steek mijn duim op naar Big Momma en loop opnieuw met een smile de bank uit. Relaties zijn zo belangrijk hier!

Goed, dat was dat. Even naar een wisselkantoor, waar twee soldaten met hun AK-47 voor op een bankje zitten, geld wisselen en al snel ben ik een echte miljonair. Jaja! Voor 1 euro kreeg ik namelijk 1790 Burundian Francs, dus dan gaat het nogal snel…

Dan door naar de garage, want mijn trouwe brommert, moest voor een keuring na 1000km en inmiddels had ik er al bijna 1250km opzitten. ’t Is echt een fantastisch ding, ik geniet er enorm van. Bij de garage aangekomen word ik meteen geholpen, een jongeman ververst de olie en een ander staat mijn Moto Moto een beetje met een doekje af te doen. De jongen naast me ziet dat en zegt ik Kirundi; “Hey, wat ben je aan het doen, bij mijn motor doe je dat niet!” Haha, heerlijk die positieve discriminatie op z’n tijd! Dan ontdekken ze m’n kentekenplaatje die ik zelf gemaakt heb (d’r staat in Kirundi: Watch out! I’m coming! Slowly! met ’n foto van mij…) en nogal grappig is en de halve garage loopt leeg om ‘m te bekijken. Ik krijg een boks en ’n aantal duimen gaan omhoog om te laten weten, dat ze ‘m leuk vinden. Nou, m’n brommer is klaar en ik wil ‘m starten…. Doet ie het niet!! De monteur schuift met z’n vuile handen mijn been opzij en probeert dan de zwarte vlek weg te poetsen op mijn witte pootje. Ineens willen alle mannen die rond mijn brommer staan graag helpen en poetsen met z’n allen de vlek weg. Ik protesteren natuurlijk! Hahaha! Gelukkig start m’n brommer en ik peer ‘m gauw!

Woensdag op donderdagnacht voel ik me ineens niet zo lekker, spring mijn bed uit en jawel hoor; diarree. Ik slaap niet best, heb ’t nogal warm en meet m’n temperatuur: hmm…38,8 C. Da’s nogal hoog voor mijn doen. De hele donderdag verblijf ik op mijn bed en zodra ik omhoog kom, dan moet ik rennen naar ‘the oval office’. Hoofdpijn, rugpijn, buikpijn, zwabberen op mijn pootjes... Ik dacht dat het misschien wel voedselvergiftiging kon zijn, of wormen. Tegenwoordig hebben we om de dag geen elektriciteit en dat is natuurlijk niet goed voor de spullen in de vriezer en koelkast. Maar ja, ik eet of drink het meeste toch maar op, want ik vind het zonde om weg te gooien (weet je nog ma, dat ik de melk nooit wilde drinken als de houdbaarheidsdatum die dag was? ).
Na een dag diarree was ik er wel klaar mee en heb diarreeremmers genomen; de nacht was niet ideaal, bed doornat van het zweten, maar gelukkig kwam de elektriciteit weer aan en heb ik om 5.00u een filmpje gekeken om de tijd wat te doden. ’s Ochtends kwamen Travis en Astrid weer even op ziekenbezoek, die overigens erg goed voor me gezorgd hebben, en adviseerden om even op malaria te laten testen. Hmmm… welke kliniek zou ’n beetje geschikt zijn? Ik bel iemand van de Bijbelstudie op en die zegt: “Oh, wij gaan ook toevallig, we vertrouwen de koorts van onze zoon niet, dus we pikken je wel effe op!” Dat was mooi, want de auto van Travis en Astrid is weer eens kapot en deze keer flink ook, dus had ik op de brommer gemoeten en ik denk niet dat dit verstandig was.

Bij de kliniek konden we zo doorlopen nadat we betaald hadden voor de bloedtest (2,23 euro), kreeg ik een vingerprikje en dat was het dan. Een paar uur later konden we bellen voor het resultaat. Ik weer terug mijn bed in, alarm gezet en het lab gebeld: Negatief voor malaria! Da’s mooi! Dan zijn ’t waarschijnlijk toch wormpjes die te klein zijn om met het blote oog te zien… Lekker hor, Afrika!

Vandaag is het zaterdag en inmiddels voel ik me alweer een stuk beter. Bidden werkt!! Bedankt allemaal! Goed, dit was dus effe een blog van een aantal ‘Afrika’ momenten van deze week. Iedereen weer de groeten en blessings hier vandaan! Hug, Marieke