Kraamverhaal vanuit Bujumbura

Heb vandaag (22 januari) een ontzettend leuke dag gehad! Sinds kort hebben Astrid en ik een gezamenlijke vriendin die vijf dagen geleden uitgerekend was om te bevallen van haar eerste kindje. Zij en haar man hadden gevraagd of we bij de bevalling wilden zijn, waar wij natuurlijk gretig ‘ja’ op zeiden! We hadden geen idee wat ze van ons verwachtten; onze vrienden vonden het namelijk nogal interessant dat ik verpleegkundige was en Astrid drie kinderen heeft gebaard. Duidelijk verteld dat we geen bevallingen kunnen leiden, maar dat leken ze niet te horen. Ze beloofden ons wakker te bellen, mocht het ’s nachts gaan beginnen. Afgelopen nacht ging ik pas om drie uur slapen en ik weet nog dat ik dacht: “Als het nu geboren wordt, dan ben ik tenminste nog wakker… maar ik hoop dat ik niet te vroeg mijn bed uit hoef!” Om tien voor zeven vanmorgen riep Travis dat de baby ‘onderweg’ was en dat we naar het ziekenhuis moesten. Gauw even onder de douche door rennen, baksie koffie drinken en ’n banaan eten en toen gingen we er gauw vandoor. Aangekomen bij het ziekenhuis op zoek naar ‘Verloskunde’ en daar troffen we een nerveuze vriend aan, die ons bracht naar het kamertje waar ze weeën op lag te vangen. Het medisch personeel joeg ons allemaal al snel de kamer uit; ze willen er geen mannen bij hebben en teveel bezoek schiet ook niet op. Dus toen begon het wachten in de gang (allang blij dat we de bevalling niet hoefden te leiden bij tekort aan medisch personeel)…

Nou, da’s een hele happening, hoor! Ik kreeg al gauw een baby van iemand in mijn handen gedrukt, maar toen het na een tijdje ging huilen leverde ik het graag weer in. Geprobeerd,met het weinige Kirundi dat ik kan spreken, gesprekjes aan te knopen met wat kinderen (vader lag in het ziekenhuis). Dan weer een tijdje Bijbel lezen, bidden en gewoon wat rondkijken. Na een tijdje zie ik een dokter aan komen lopen met een prachtige skibril in zijn handen en waarschuw Astrid alvast niet te hard te lachen, maar alle twee hebben we de grootste lol. Zou die beste man weten dat de bril die hij gebruikt in de operatiekamer eigenlijk een skibril is? Haha! Zo nu en dan lopen er vrouwen voorbij, waaraan wij zien en ook voelen dat zij in de hekserij zitten, dat is soms zo overduidelijk! En verder zie je hoogzwangere vrouwen gewoon een matje uit rollen en even gaan slapen in de gang… Zo gingen er uren voorbij. ’t Was duidelijk geen makkelijke bevalling, maar halverwege de middag zette een klein jongetje het op ’n krijsen en waren wij allemaal zeer gelukkig!

Inmiddels waren onze vrienden ons echt gaan behandelen als familie; het was een big deal voor hen dat wij zo betrokken waren. En door verschillende mensen in de gang werden ook wij gefeliciteerd met de geboorte van het kleine jongetje dat pas na zijn doop (dat kan over een half jaar pas zijn!) een naam krijgt. ’s Avonds brachten we vader, moeder, kindje en familie naar huis en daar werden wij ook geacht nog even te blijven. Hier ervoeren Astrid en ik hoe mooi sommige culturele verschillen kunnen zijn. Bijvoorbeeld de gesprekken tussen moeder, oma, familie, Astrid en ik, met z’n allen gezellig zittend op het tweepersoons bed. Met drie personen het kindeke proberen aan de borst te leggen in de hoop dat het gaat drinken en m’n vriendin naar de WC helpen die helemaal geen schaamte kent (en waarom zou ze!?). Oma vraagt of ik al hard op zoek ben naar een man en knijpt even in mijn kuit en dijbeen en constateert dat ik mooi aan de maat ben. Wist ik al.

Als wij om tien uur ’s avonds denken dat het nu wel mooi genoeg geweest is, wordt ons duidelijk gemaakt dat we echt nog niet kunnen vertrekken, want er is een maaltijd voor ons bereid. Oh… okay. Snel werken we de spaghetti, aardappels, erwtjes, twee blokjes vlees en mango naar binnen en na een gezamenlijk gebed mogen we een uur later naar huis. Moe, maar voldaan!

Na deze prachtige ervaring heb ik echt het gevoel dat ik een nieuw neefje heb! Onze vrienden zeiden het ook; na alles wat jullie hebben gedaan, is dit jongetje ook van jullie! Zo mooi om alles van dichtbij mee te maken van begin tot eind…

Dit kraamverhaal was de grootste reden om weer even een blog te schrijven, maar natuurlijk heb ook alweer andere dingen mee gemaakt in de korte tijd dat ik terug ben in Burundi. Mijn laatste blog is geschreven in Sliedrecht; de tijd in Nederland is voor m’n gevoel al weer lang geleden. Ik heb ‘r een enorm leuke tijd gehad en denk er met groot plezier aan terug. Iedereen bedankt daarvoor! De terugreis is heel voorspoedig gegaan, mijn bagage arriveerde zelfs met hetzelfde vliegtuig!

Mijn geliefde brommer had ik achtergelaten met een lekke band en die moest dus zo snel mogelijk geplakt gaan worden. Toen de jongens de brommer van de muzungu zagen, gingen ze er bijna om vechten wie de band mocht plakken, want ze verwachtten flink wat extra geld te vangen. Na een tijdje komt er iemand met me kletsen; hij wilde even z’n Engels oefenen, denk ik. Ik laat hem vast weten dat ze me niet in de maling kunnen nemen en laat zien dat ik m’n 500 Burundese franken klaar heb voor degene die mijn band aan het plakken is. Hij roept dit naar de groep jongens die rond Moto Moto staan en iedereen begint hard te lachen. Als ik het biljet aan de bandenplakker wil geven, weigert hij het aan te nemen en zegt dat het 2000 is. Ik bied ‘m nog een keer de 500 frank aan en als hij het weer niet wil aannemen, zeg ik netjes ‘Bedankt! ‘ en maak aanstalten om te gaan. Uiteindelijk, na nog twee keer aandringen, neemt hij eieren voor z’n geld, want hij krijgt in de gaten dat ie met een eigenwijze Hollander te maken heeft.

Verder wil ik mijn moeder nog even bedanken voor het Sintpakketje! Het was hier aangekomen op de dag dat ik vertrok naar Nederland en nu heb ik het vorige week opgehaald bij het postkantoor. Erg lekker om half januari nog pepernoten, kruidnootjes en marsepein te eten; soms heeft verlate post voordelen! ;-)

De dagen vliegen weer voorbij zoals gewoonlijk; op zondag zondagsschool leiden, op maandag studeren en internetten, dinsdag studeren en evangeliseren op de markt, woensdag Bijbelstudie, studeren en internetten, donderdag studeren en boodschappen doen, vrijdag in het weeshuis helpen, zaterdag uitslapen en relaxen bij het meer. En natuurlijk wordt m’n programma regelmatig omgegooid; dit is een ideaalbeeld… Nou, dit was mijn verhaal van de afgelopen tijd!
Blessings weer hiervandaan! Doeiiiiii