Dagelijkse beslommeringen?!

Wat is het lang geleden, zeg, dat ik van me heb laten horen via deze weblog! Ik had het idee dat ik eigenlijk niks leuks of nieuws te melden had, maar goed… de dagelijkse beslommeringen kunnen ook interessant zijn.

Nog altijd hebben we geen werkvergunning kunnen krijgen van de regering. En daar worden we niet blij van. De reden hiervoor is dat er steekpenningen verlangd worden en de Bijbel is er duidelijk over dat als je corruptie en onrechtvaardigheid wil aanvechten, dat je deze dus niet kunt betalen, daarom wachten we dus al zo lang. De verkiezingscampagnes zijn sinds afgelopen zondag begonnen en natuurlijk hopen en bidden we dat het rustig zal verlopen hier de komende maanden.

Astrid heeft pas haar verjaardag gevierd en ik heb ’n mooi grappie met d’r uitgehaald. Als je de foto’s bekijkt bij deze blog, dan begrijp je waarom. In Burundi is het een trend om van die kleedjes over je banken, stoelen en TV te leggen. En aangezien ze ervan houdt om hun huis huiselijk te maken, dacht ik haar tegemoet te komen… Oranje kleedjes, wat wil je nog meer als Nederlandse?! We hebben er hartelijk om gelachen, want die dingen zijn echt afschuwelijk! Gelukkig had ik ook nog ’n ander kado…

Over oranje gesproken; ik ben me al aan het voorbereiden voor Koninginnedag en het WK, hoor.
Afgelopen donderdag zijn Astrid en ik naar de markt geweest. Goed voorbereid; geld diep weggestopt in onze broekzakken, want met een tas kun je er niet heen. Nou, dat zou wel kunnen, maar dan is er een grote kans dat je er niet mee naar huis gaat, om het zo maar te zeggen.
De markt is heel groot; veel mensen, veel geuren (bijv. zweet en gedroogde visjes) en veel tweedehands spullen… Heb ’n tweedehands korte broek gekocht (3,64 euro) en ’n oranje shirt en korte broek van Nike (10,30 euro). Dus zoals ik al zei: “Ik ben er klaar voor!” Haha, ‘k word steeds chauvinistischer (mooi woord voor Galgje)…

O ja, ik wilde ook nog even vertellen dat ik geen brommer (600 euro) heb gekocht. Mijn ThuisFrontCommissie adviseerde me om er nog even mee te wachten, gezien de situatie hier, en dat advies heb ik opgevolgd. Op 1 april heb ik hen via een SMS’je laten weten, dat ik lekker eigenwijs was geweest en er zogenaamd toch één had gekocht en hier zijn ze heerlijk ingetrapt! Ik hou van 1 april. Ook van grapjes gedurende de rest van het jaar trouwens… Dus nu gebruik ik weer taximoto’s om me door Bujumbura te verplaatsen, wat soms behoorlijk vervelend is om daar afhankelijk van te zijn, maar over het algemeen goed te doen. De taxichauffeurs krijgen in de gaten dat ze geen grapjes meer met de prijs uit kunnen halen, nu mijn Kirundi steeds een beetje beter wordt en ik voet bij stuk hou als ze me proberen af te zetten.

Met m’n rug gaat het weer beter. Een vriend heeft een matras uit Tanzania voor me meegenomen, daar de kwaliteit van de matrassen hier niet best is. Ook al is deze ook niet om over naar huis te schrijven, het is wel beter en zoals je op de foto’s kunt zien, is tie ook behoorlijk schattig! ;-)
En natuurlijk blijf ik ook sporten (tennis), voor de ontspanning, om de rugspieren niet te laten verslappen en niet dicht te groeien…

Afgelopen vrijdag heb ik trouwens ook getafeltennist en gepoold. Ben met ’n vriendin naar het huis geweest waar een aantal Amerikaanse mariniers wonen. Nou, dat is dus heel anders dan dat ik gewend ben; wat een luxe! Ik vind het heerlijk om niet alleen maar met christenen om te gaan, en genoot dus van dit avondje uit. Heb lang kunnen praten met een wat oudere Australische man en kunnen getuigen van het hebben van een relatie met God.

Eergisteren heb ’n leuke tijd gehad met de kinderen van de zondagschool voor Engels sprekende kids. Momenteel behandelen we de Heilige Geest, die leidt, troost en ons dingen leert. Gisteren ging het over dromen, en ook over nachtmerries en wat je dan moet doen. En verder heb ik ze geleerd om een overtuigend ‘Nee!’ te zeggen, op momenten van zelfbescherming… Leuk hor!

Donderdag hoop ik naar mijn vriendin te gaan, waar de vorige blog over ging. De baby heeft nog altijd geen naam, die wordt pas gegeven in augustus/september. Dan wordt bekend of ze de naam kiezen die ik heb voorgesteld (Joshua/Josué/Yosuwa) of misschien die Astrid en Travis voorstelden (Enoch), of toch de naam die haar voorstelde (Janvier), omdat ie in januari geboren is…
Momenteel maakt mijn vriendin zich zorgen over de uitpuilende navel (umbilical hernia) van de baby, iets wat je veel ziet in Afrika. Sommigen zeggen dat het helpt om er een munt op te plakken voor een aantal maanden, maar weer anderen zeggen dat het niet medisch bewezen is en het vaak vanzelf over gaat.

En vrijdag ben ik natuurlijk weer te vinden in het Mother Teresa weeshuis. Ik vind het momenteel pittig daar. Er lijkt een gevaarlijke bacterie rond te gaan; een aantal baby’s waren een dag ziek en overleden dan. Mijn kleine vriend Bethel is ook ziek (verstandelijk gehandicapt, epilepsie en nu dus een bacterie of virus in zijn luchtwegen) en ik vrees voor zijn leven. Ik heb ‘m een uur lang vastgehouden en flink voor ‘m gebeden. Ik hoop en bid dat de oorzaak gauw gevonden wordt en de kinderen zullen herstellen!

Goed, dit was het weer voor nu! Vergeet niet om de foto’s te bekijken; met leuke beestjes uit Burundi en foto’s geschikt voor bureaubladachtergronden…

Liefs en zegen vanuit Burundi!