Enig idee wat het is om albino te zijn in Burundi?

Eerder ben ik het binnenland in geweest voor de Lutheran World Federation (LWF) om foto’s te maken van de projecten die zij hebben lopen. Deze foto’s werden gebruikt voor hun jaarrapport en presentaties en je begrijpt dat ik dit erg leuk vind!

Deze keer ging ik mee om foto’s te maken van de albino’s die leven in de twee provincies waar LWF zich op richt. Er werden interviews afgenomen om te zien welke hulp zij nodig hebben en om ze ‘een gezicht’ te geven. Het is namelijk zo dat een paar weken geleden een aantal albino’s zijn vermoord en hun lichaamsdelen afgesneden. Voor welke reden? Omdat de medicijnmannen in Tanzania zeggen dat dit je voorspoed en rijkdom zal geven… Hekserij van de bovenste plank!!

De angst is duidelijk te lezen op de gezichten van de albino’s en hun familieleden. En dat dit reëel is werd mij wel duidelijk toen ik het verhaal hoorde van David, 27 jaar en zijn werk is op de koeien passen van iemand anders. Zijn huid is verweerd door de zon; hij lijkt wel een oude man. Als hem gevraagd wordt of hij zich onveilig voelt, begint hij te vertellen over de poging die er genomen was om hem te vermoorden. Hij liep terug van de markt en zag kinderen op de weg, die renden naar twee mannen die zich verschuilden in de bosjes om te vertellen dat hij eraan kwam. David heeft toen 3km moeten rennen, terwijl hij achterna gezeten werd door mannen met een machete (groot kapmes). Hij vluchtte een klein dorpje binnen, waar hij die nacht beschermd werd door de mensen daar. De volgende ochtend helpt hij een graf graven, voor iemand die in dat dorpje gestorven was, en drinkt geheel volgens de traditie bier na de begrafenis. Opnieuw moet hij rennen, als de mannen er weer aan komen en gelukkig kan hij nog eens ontsnappen. Hij slaapt de laatste tijd ergens in de open lucht. Davids grootste wens is een eigen huis, waarin hij veilig is; een huis gemaakt van bakstenen en met een deur die niet na drie keer goed duwen uit de scharnieren springt…

In een van de dorpjes ontmoet ik een jongen van 15. Erg doortastend en eigenlijk op een vervelende manier wil hij geld van ons. Tsja, daar kunnen we niet aan beginnen. Na een tijdje gepraat te hebben met hem, met het weinige Kirundi dat ik ken en ‘n vertaler, kom ik erachter dat hij naar dit dorpje was gekomen om werk te zoeken. Zijn vader was naar Tanzania vertrokken om daar een job te vinden, terwijl zijn moeder thuis was met nog 3 kinderen. Zijn voet ziet er slecht uit; beestjes hebben zich onder de nagel van zijn grote teen genesteld en ook aan de zijkant van zijn voet. Het schijnt een pijnlijke zaak te zijn om ze eruit te drukken… Ik bid met hem en dan word ik geroepen, omdat we weer op pad moeten en zo scheiden onze wegen zich weer.

Dan gaan we op zoek naar een negenjarig meisje wat gedeeltelijk albino is en rijden de bush in. Als we haar vinden, komt ze naar de auto lopen om er daarna gillend vandaan te rennen. Waarom? Omdat ze nog nooit een blanke gezien heeft in haar leven! Soms worden hier spookverhalen vertelden over de muzungu’s; dat ze hun ontvoeren of opeten, haha! Ik blijf dus in de auto zitten en laat de interviewer zien hoe mijn camera werkt, zodat hij de portretfoto kan maken. Later vertelde hij dat hij geen woord uit dit meisje kon krijgen, ze was zo geschrokken!

Met de auto scheuren we wat dorpjes langs, waar de albino’s geïnterviewd worden. Ik zie schitterende kids; sommigen zijn wit en anderen wat gekleurd. Allemaal hebben ze problemen met het scherpe zonlicht, de een erger dan de ander. Terwijl de een goed beschermd is geweest tegen de zon, hangt bij de ander de vellen aan het gezicht en zijn de lippen open gebarsten. Dat zijn alleen een paar praktische problemen, dan hebben we het nog niet over het emotionele aspect gehad. Op zich voelen de albino’s zich accepteert, maar ik weet dat in Burundi vooral de kids geplaagd worden. Dat woorden geen pijn doen is natuurlijk grote onzin. Zielig om te zien hoe onzeker deze kids zijn…

Na anderhalve dag in de bush zit mijn job er weer op. We moeten terug naar Bujumbura (vier uur rijden door de bergen), want de verkiezingen komen eraan. De lokale staff van LWF moet naar zijn of haar eigen dorp of stad om de kieskaarten op te halen. Om te zorgen dat niemand een excuus heeft om niet te gaan stemmen geeft de president iedereen een extra vrije dag (donderdag). Terwijl de eigenlijke verkiezingen (de eerste in een reeks) vrijdag 21 mei gehouden zouden worden. Dit werd steeds uitgesteld; via de radio wordt iedereen op de hoogte gesteld dat het zaterdag wordt, toen werd het zondag en inmiddels is het alweer maandag geworden. TIA (This Is Africa)! Op deze dag en de dagen erna moeten we oppassen om niet in grote menigten terecht te komen, daar deze nogal ‘verhitte discussies’ met elkaar kunnen gaan voeren. En nadat de stemmen geteld zijn kan de ene partij de overwinning uitbundig gaan vieren, terwijl de ander z’n teleurstelling probeert te verwerken. Als deze groepen mensen elkaar dan tegen komen op straat, zou het weleens niet al te gezellig kunnen worden.

We hebben water en eten in huis en een flinke muur om ons huis. Hoewel het onrustig is in het land, voel ik me veilig. Wat een heerlijk gevoel! Ik bid dat de albino’s dit gevoel ook snel weer zullen leren kennen, de angst dat de dood op de loer ligt moet vreselijk zijn! Bid voor hen, okay?!