Nieuws!

Je zult wel denken; ja, dat mag ook wel… nieuws… na zo lang niks van je te laten horen op waarbenjij.nu!! Soooooorrrry (met Afrikaans accent)!! Ik probeer een partijtje excuses uit, misschien werkt het wel: ik had het te druk, het Afrikaanse leven wordt gewoon, ik heb pas nog een nieuwsbrief geschreven, de elektriciteit is er soms af, d’r was teveel te vertellen over de laatste ontwikkelingen, dat ik door de bomen het bos niet meer zag enz. Werkt het?

Goed, ik maak dus weer een nieuwe start met blogs schrijven, want er is altijd wel wat te vertellen!
Allereerst wil ik meedelen, dat ik een ‘nieuwe missie’ heb:

Het gaat nog lang duren voordat het kinderdorp van SoZo Ministries van de grond komt en daarom heb ik besloten, in overleg met SoZo Ministries en mijn Thuisfront Commissie (TFC), om me in te gaan zetten voor een christelijk weeshuis hier in de buurt, genaamd ‘CRIBhouse’.
Deze overgang ging niet heel gemakkelijk… Al maanden moedigde mijn TFC me aan om in beweging te komen; om opnieuw God te laten spreken waar ik mag dienen. Ikzelf had grote moeite om SoZo te verlaten en het ging daarom ook niet zonder slag of stoot, wat betreft het maken van beslissingen.
De laatste maanden is een tijd geweest van heen en weer e-mailen, bidden en zoeken. Helaas ging dit ook gepaard met miscommunicatie, eenzaamheid en onzeker zijn over de toekomst. Het is een moeilijke tijd geweest, maar het is goed om te weten dat God aan onze rechterhand is, wanneer we door onzekerheid heen gaan en bepaalde levenslessen leren... Ik heb binnen en buiten Burundi gekeken waar ik me zou kunnen inzetten, maar de enige plek waar ik bevestiging voor kreeg is ‘CRIBhouse’. En daarom geloof ik, dat ik voor dit seizoen van mijn leven, me verder mag gaan inzetten voor de wezen in het hart van Afrika!

C.R.I.B. staat voor Children Rescued In Burundi en is een weeshuis opgericht door Chrissie Chapman, een verpleegkundige en verloskundige uit Engeland. Zij was hier ten tijde van de genocide en redde kinderen die achtergelaten waren of zelfs nog achterop de rug van levenloze moeders zaten... Inmiddels zijn de baby’s en kleuters van toen, schoolgaande kinderen in de leeftijd van 8 - 17 jaar, die naar een Engelstalige school gaan, ook opgericht door Chrissie.

De ervaringen die ik heb opgedaan, tijdens de verpleegkundige opleiding (al een infuusnaald verwijderd), de tijd bij ‘Jeugd met een Opdracht’ (o.a. Gods liefde delen), het werken bij de Merwebolder (er woont ook een verstandelijk gehandicapt meisje) en de ‘HIV/Aids–seminar’ in Zuid Afrika (2 kinderen leven met aids) kan ik nu volledig inzetten in dit weeshuis.
Mijn taak zal vooral bestaan uit liefde te geven, helpen met huiswerk, discipelschap training te doen met de tienermeiden, sporten enz. Dit in combinatie met werken op de school waar zij naar toe gaan; ‘The King’s School’ en me vooral te richten op EHBO en kinderen die extra aandacht nodig hebben.

Deze informatie was te lezen in mijn laatste nieuwsbrief, maar omdat ik het vermoeden heb dat niet alle blog-lezers deze ontvangen, dus nog even een samenvatting, zodat je weer volledig op de hoogte bent!

Rond half oktober zal ik verhuizen naar een kamer op het erf van het weeshuis; kleine slaapkamer, kleine huiskamer en je raadt het al: kleine badkamer. Er is geen keuken, dus daar moet ik nog even wat op verzinnen, want ik bak nog altijd graag een eitje! Komt goed, waarschijnlijk kan ik mijn gasplaatje meenemen. Ik zal ook wat maaltijden met de kinderen mee eten; wat dus bruine bonen, rijst, cassavepap, gedroogde visjes enz. inhoudt. Geen probleem, zolang ik maar af en toe iets Westers kan eten!

Ander goed nieuws is, is dat ik weer een brommer heb kunnen kopen afgelopen woensdag! Wat een heerlijkheid! Zonder vervoersmiddel is echt niet grappig hier! Ik heb flink wat af gelopen het laatste half jaar en ben daarom nu dubbel zo blij om weer een brommer te hebben. Het is nu zaak om ‘m goed te parkeren en een extra slot te kopen…

Vrijdagavond ging ik een vriendin ophalen, om naar een feestje te gaan van Amerikaanse mariniers, je weet wel… van die stoere soldaten. Zij beschermen de Amerikaanse ambassade in Burundi en wonen met z’n vijven in een huis voorzien van alle luxe. Erg leuk, om af en toe te kunnen tafeltennissen daar, te poolen en Rockband op de Wii te spelen (“Nee lieve vrienden, m’n ritmegevoel is nog altijd even beroerd!”). Maar wat ook erg leuk is, is de goede gesprekken en het evangeliseren; afgelopen week wilde een van de jongens zo graag een Bijbel dat ik ‘m mijn studie-Bijbel heb geleend, totdat hij een eigen Bijbel kan kopen!

Maar goed, ik was dus onderweg met de brommer en wilde het checkpoint passeren, toen ik gestopt werd door een imposante politieman. In verschillende delen van de stad blokkeert de politie ’s avonds en ‘s nachts de weg met prikkeldraad, stopt de passanten en checkt of ze wapens bij zich hebben.
Ze gebruiken deze momenten ook om een steekpenning van je te krijgen; als ze je lang genoeg vast houden, hopen ze dat je hen een zakcentje geeft, om op die manier sneller door de checkpoints te komen. Als christen kun je deze niet betalen, de Bijbel is hier heel duidelijk over (bijv. Amos 5:12, Spreuken 6:35, 11:1, 17:23 en Jesaja 33:15,16) en hoe wil je corruptie tegengaan als je er zelf aan meewerkt?
Dus daar stond ik dan, met die grote politieman die mij vraagt welke taal ik spreek; Swahili, Frans, Engels… “Engels!” antwoord ik, maar de grap was dat hij dat zelf niet sprak. In Swahili verteld hij dat ik een kentekenplaatje nodig heb. Ik antwoord netjes: “Oyaye, n’ ipikipiki gatoya!” (Nee, het is een kleine moto). Hij krijgt in de gaten dat ik wat Kirundi versta en vraagt dan of ik misschien wat geld kan geven zodat hij een Fanta kan kopen. Ik doe weer netjes alsof ik ‘m niet versta, want om ‘Fanta’ vragen betekent dus ‘steekpenning’. Hij blijft herhalen, vouwt z’n armen over elkaar en kijkt me boos aan… Ik vouw ook mijn armen over elkaar en kijk wat rond en zeg steeds dat ik ‘m niet versta; ik speel het spelletje wel mee; kijken wie er de langste adem heeft!
Na een tijdje vraagt hij wat voor job ik heb. Ik antwoord: “Ndi missionairi, urakunda Yesu?!” (Ik ben zendeling, hou jij van Jezus?” Hij kijkt me wat verbouwereerd aan, langzaamaan komt er een glimlach tevoorschijn en gebaard dan dat ik door mag rijden. Pffffff…

Wat kan ik nog meer vertellen van de afgelopen tijd? Oh ja, ik heb weer heerlijk kunnen verven!!
De vier huiskamers in het weeshuis zijn allemaal gelig crème geverfd. Ik kon dit niet aanzien en heb dus gevraagd of ik mocht starten met opknappen en dit mocht! ’s Nachts om drie uur ging ik mijn bed uit om de ideeën uit te tekenen, ik kon er gewoon niet van slapen!
De huiskamer van de tienermeiden ziet er nu heel anders uit (zie de bijgevoegde foto’s)! Ik heb twee grote bureau’s laten maken bij de plaatselijke IKEA (op de markt dus), een spiegel, zes stoelen en boekenkasten. Deze thuis geschuurd, gevernist, geverfd en de meiden ermee verrast!
Boven de spiegel heb ik met hulp van Astrid op de muur geverfd: “I am precious (heel speciaal), priceless (van zoveel waarde, dat je er geen prijs aan kunt geven) and greatly loved by God, my Father!” Elke dag zien ze dit, terwijl ze naar hun spiegelbeeld kijken en ik hoop en bid dat deze woorden zich zullen inprenten in hun hart…
Het komende jaar wil ik ook de andere drie huiskamers gaan doen, zodra ik sponsors gevonden heb en ideeën boven komen borrelen! Iemand ideetjes?

Ik geloof dat dit wel weer genoeg is voor nu! Bedankt weer voor alle support (gebed, financieel, kaartjes, pakketjes, mail enz.)!

Als je wilt bellen: draai het nummer 0900-0819 voor het nummer 00257 79 882 682 (mijn mobiel), het is dan voor 7cpm!

Post kan naar: Marieke van der Leeden, CRIBhouse, B.P. 1560, Bujumbura, Burundi (oude adres kan ook, geen paniek!) :-)

Hartelijke groeten en een hug, Marieke